Wie de schoen past…..
Regelmaat, het vaste patroon wat weer staat te wachten. Het nieuwe schooljaar is begonnen. Dit is realiteit voor veel gezinnen.
Waar ik nu ’s morgens op mijn gemak en nog suf van de slaap in de keuken een kop koffie voor mijzelf sta te maken besef ik maar al te goed hoe anders dit een aantal jaar geleden was. Tegenwoordig kan ik mijn koffie in alle rust drinken. Het is een totaal andere situatie dan een aantal jaar geleden toen spitsuur en chaos domineerde nadat mijn wekker was gegaan. Mijn kuikens wakker maken en uit bed laten komen. Wassen, aankleden wat niet zonder slag of stoot gaat want het stapeltje wat jij hebt klaar gelegd, wordt afgekeurd en de aankleed-discussie barst los. De ontbijtboel klaarzetten, ik die ondertussen ook de boterhammen voor tussen de middag staat te smeren en de tussendoortjes klaarlegt. Heeft één van de kids gym vandaag? Ja? Waar zijn de gymspullen want die moet ik ook meenemen. Na wat getreuzel verder aan het ontbijt nog even snel tandenpoetsen om vervolgens mijn kroost naar school te brengen. Een overwinningsgevoel vult me want het is me weer gelukt vandaag. Ik kan door naar mijn werk om vervolgens achter mijn bureau op mijn stoel neer te ploffen met mijn bekertje automatenkoffie. Uithijgen met een kop koffie, de dag is weer begonnen.
Het is een voorbeeld van een heel normale school- en werkdag. Een patroon dat zich weer vele dagen zal gaan herhalen het komende jaar. Als ik heel eerlijk ben werd ik al moe als ik eraan dacht maar het feit dat die lange zomervakantie voorbij was luchtte ook wel enigszins op. Mijn kids zaten zich toch wel heel erg te vervelen die laatste week, ze waren duidelijk toe aan de nieuwe uitdaging van het schooljaar. Weer wat regelmaat is dus ook wel welkom. Het voelde altijd wat dubbel vond ik. Misschien was het toch mijn schuldgevoel wat op zo’n moment zijn kop opstak. Mezelf schuldig voelen omdat ik ergens toch wel blij was dat ze hun eigen vaste dingetjes hadden in hun eigen kleine wereld op school. Ik heb er altijd wat moeite mee gehad om op dit punt te kunnen relativeren. Het loslaten van dit schuldgevoel liet me niet los zeg maar.
Ik weet bijvoorbeeld ook nog goed dat ik het altijd een grote uitdaging vond om mijn kleine meisjes weer op dichte schoenen naar school te laten gaan. Zes weken op slippers vonden ze blijkbaar zo fijn dat ze absoluut niet van plan waren om daar verandering in te brengen wanneer het nieuwe schooljaar weer begon. Strijd wat gepaard ging met gekrijs en getrappel was het gevolg. Mijn dames lieten me duidelijk weten dat ze niet van plan waren om hieraan mee te werken. Gelukkig kwam ik erachter dat ik na een paar jaar deze strijd voeren, hij op een dag voorbij was. Zomaar ineens! Het was een fase en fases gaan voorbij is mijn ervaring. Dat geldt voor leuke dingen maar ook voor de minder leuke dingen. Kleintjes worden langzaam groot. Strijd over slippers hoef ik tegenwoordig niet meer te voeren. Tegenwoordig gaat het over andere dingen want met twintigers heb je het over heel andere dingen. Zal dat ook een fase zijn?
Ik wrijf met mijn vingers in mijn ogen, gaap eens flink terwijl ik tegen mijn aanrecht leun en wacht tot mijn koffie klaar is. Deze koffie kan ik in alle rust opdrinken vanmorgen. Wat is mijn leven de afgelopen tijd toch drastisch veranderd.
