Verslaafd of onzin?

Het tolt een beetje in mijn hoofd. Chagrijnig omdat ik het eigenlijk wel weet maar er gewoon niet aan wil. Herrie in mijzelf, dit kan zo niet langer, besluit ik. Ik wil het niet meer en kies ervoor om het anders te doen.

Vorige week stond ik in een allerschattigst winkeltje waar ze woonaccessoires, dameskleding en schoenen verkopen. Natuurlijk kon ik de verleiding niet weerstaan en bij de kassa zei de dame, die me hielp met afrekenen, met een zoete glimlach: ‘dat wordt dan 69,90 totaal’. Gedachteloos haal ik mijn pinpas door het betaalautomaat en type de pincode in gevolgd door ok. Betaling geaccepteerd. Het bonnetje krijg ik eerst en dan krijg ik het tasje met twee echt superleuke truitjes in mijn handen gedrukt. Netjes opgevouwen wachten ze daar, mijn pas gescoorde buit. Ik wil snel naar huis zodat ik ze nog eens een keer goed kan bewonderen, blij met deze nieuwe aanwinsten. Ik heb ze ook echt nodig want met de opvliegers die mij de laatste tijd pesten zijn dunne truitjes een echte aanwinst voor mijn garderobe.  Met mijn geluk in een papieren tasje loop ik de winkel uit en ga een tevreden gevoel op huis aan.

Het voelt gewoon lekker om iets nieuws te kopen, het lijkt wel verslavend. Het gevoel even snel iets nieuws voor mezelf te kopen. Dat waar de helft van Nederland ook in rondloopt, wil ik gewoon ook. Het maakt me helemaal niks uit dat heel veel andere mensen het ook hebben. Het gevoel van het hebben is zo fijn. Is het kant en klaar geluk wat ik in een zakje meekrijg?

Ik loop naar mijn auto en ga achter het stuur zitten om de motor te starten. Onderweg naar huis word ik overvallen door een schuldgevoel. Heb ik die truitjes nou echt zo hard nodig? Heb ik nou echt niets in mijn kast wat geschikt is om aan te trekken? Is dit hoe spijt aanvoelt, vraag ik me af?

Wat ik allemaal niet draag en in mijn kast hangt gaat niet zomaar weg. Eerst heeft oudste de keuze of ze het wil hebben. Als zij het niet wil gaat het naar een vriendin en als ik er uiteindelijk echt geen raad mee weet geef ik het aan het goede doel. De brandende vraag in mij ‘of ik de wereld mooier met mijn koopgedrag’ blijft oplaaien, deze vlammen willen blijkbaar niet doven. Is de tijd aangebroken dat ik mijn eigen gedrag eens kritisch onder de loep neem? Ik vind mijn eigen gekwijl voor etalages vol verleidingen best wel de spuigaten uitlopen als ik eerlijk naar mezelf kijk. Kant en klaar geluk kopen, het geeft even een fijn gevoel. Mijn tijdelijke gevoel wat ik continue voed. Hoe zit het eigenlijk met het gevoel van de makers?

Ik schreef al eerder in het blog ‘schreeuwende etalages’ dat de andere kant van de mode-industrie inmiddels allemaal wel bekend is. Goedkope wegwerpkleding van slechte kwaliteit waar de arbeiders aan de andere kant van de wereld een hoge prijs voor betalen. De andere kant van de wereld, de plek waar de arbeidsomstandigheden slecht zijn en waar bovendien mensenrechten worden geschonden. Absurd veel kleding wordt weggegooid als het niet verkocht wordt. Het meeste daarvan belandt op de vuilnisbelt of in de oceaan.

En hoe nu verder dan? Maak ik nu wel een statement met dit nieuwe blog? Ja, ik denk eigenlijk van wel. In ieder geval voor mijzelf. Eerder schreef ik over het proces van verandering, het is een proces wat tijd kost. De maatschappij die zich bewust wordt, de beweging die deze verandering met zich meebrengt. De balans die nog moet worden gevonden. Ik denk dat deze verandering bij mij is binnengekomen, het zet mij nu in beweging. Of beter gezegd, het zet me voorlopig even stil. Weten heeft nieuwe kennis gegeven. Nieuwe kennis waardoor ik nu bewust een keuze maak. Ik kies ervoor om een jaar lang geen nieuwe kleding te kopen. Ik sta op tegen de verleiding die ik steeds weer tegenkom in mezelf en die ervoor zorgt dat ik nieuwe dingen blijf kopen. Ik wil het niet meer en kies er dan ook voor om er een tijd niet aan toe te geven. Of het me gaat lukken? Ik zal jullie de komende tijd op de hoogte houden door middel van nieuwe blogposts over deze persoonlijke uitdaging.