Aan de slag!

Ik heb een baan! Een nieuwe. Ja, het is een betaalde baan. Wie had dat toch gedacht? Ik zeker niet, het moest dan ook echt even landen. Het ging allemaal zo snel. Precies een week duurde het voordat ik door twee gesprekken rolde en een contract getekend had. Laatste was dus gisteren. Het lijkt wel of ik in een sneltrein ben gestapt.

Maandag begin ik vanwege de start van een nieuwe maand. Zondag word ik achtenveertig en na mijn verjaardag start ik een dag later in een nieuw levensjaar met een nieuwe uitdaging. Soms kan een balletje raar rollen in het leven en dit is zo’n balletje. Niet verwacht, toch de beslissing genomen om ervoor te gaan. Dat had ik twee weken geleden nog echt niet kunnen bedenken.

Een jaar en twee maanden geleden was mijn laatste werkdag bij mijn laatste werkgever. Mijn werk was vlakbij ons vorige huis. Vanwege onze verhuizing naar Zuid-Holland werd de afstand naar het werk voor Ewout minder, voor mij was dat niet het geval. Het werd een reden om ontslag te nemen. Omdat ik me meer op het schrijven wilde richten waren Ewout en ik het erover eens om dat voorlopig dan ook te gaan doen. Zodoende kwam ik van een drukke baan en gezin terecht in een rustig huis. Daar zat ik dan voor mijn laptop, het schrijven kon beginnen. Dit verliep echter wat anders dan verwacht. Overbelasting van mijn rechter pols en duim werd gevolgd door een ontsteking die uiteindelijk een operatie nodig had. Een proces van rust en revalidatie was aangebroken voor herstel, mijn schrijfproces verdween wat naar de achtergrond omdat beter worden prioriteit had.

Het schrijven voor Daanslife.nl en Puuruithethart.nl ging zoveel mogelijk door, het schrijven van mijn roman is op eenderde van het boek blijven steken. In eerste instantie irriteerde me dat mateloos, nu kijk ik er wat rustiger tegenaan. Het is goed voor nu. Zodra ik de inspiratie weer zal voelen borrelen weet ik dat het tijd is om weer, in mijn eigen bubbel, voor de laptop te kruipen. Tot die tijd mag het rusten. Het is een proces hoor ik weleens van mensen die ook schrijven. Een boek mag rijpen tijdens dit proces. Het is net een beetje zoals goede wijn, stel ik me voor. Goede wijn wordt ook met rust gelaten, heeft tijd nodig om tot rijping te komen. Zo stel ik me ook het proces van het schrijven van een boek voor. Niets hierin overhaasten, daar wordt het niet beter van.

Mijn ontslag bracht eind 2018 best wat reuring met zich mee. Mensen vonden daar wat van. Ze staken hun mening niet onder stoelen of banken en deelden hem maar al te graag met anderen en met mij. Mijn eigen beslissende stem of die van Ewout leek ineens niet meer zo belangrijk en werd weggewuifd, alsof deze er niet toe zou doen.

Er vormden zich eigenlijk twee kampen. Kamp 1: ‘Zou je dat nou wel doen, Daan’ en kamp 2: ‘Dat is toch niks voor jou, Daan’. Daar waar bij kamp 1 voorzichtigheid hoog in het vaandel staat, was dat bij kamp 2 anders. Kamp 2 was overtuigd van het feit dat thuiszitten niks voor mij zou zijn, ik ben tenslotte het liefst bezig en onder de mensen. Ze lijken een jaar later hun gelijk te hebben. Maar gaat het daarom? Is het een kwestie van gelijk hebben of niet?

Vorige week begon het in mij te borrelen. Net alsof ik op dat moment voelde klaar te zijn voor een nieuwe uitdaging. Dat gevoel bleef na een nacht slapen en dat werd voor mij het startsein om mijn profiel op de vacaturebank op te leuken. Laatste dingen aangevuld, een nieuwe foto en uploaden maar. Na een kwartier ging de telefoon en kreeg ik de vraag of ik zin had in een nieuwe baan. Ja, dus! Hierna ging het razendsnel. Het is nu een week later en het contract inmiddels getekend.

Tot dit moment waren alleen de insiders in mijn leven op de hoogte van deze aankomende verandering. Mensen die me na staan, die oprecht interesse hebben en vragen hoe het gaat. Ze staan het dichtst bij me. Een blij gevoel overheerst in deze sneltrein die haastig door raast. Het is goed, ik stap weer in. Het afgelopen jaar heeft me veel gebracht. In de rust leerde ik echt wat rust is. Nu ben ik klaar voor een nieuwe uitdaging. Eentje die ik met blijheid tegemoet treed.

Terug het betaalde arbeidsproces in wordt een grote verandering waarin ik vast en zeker even de tijd nodig heb om mijn draai te vinden. Ik zie uit naar mijn eigen nieuwe uitdaging bij een nieuwe werkgever, gewoon een dorp verderop.