Terug van weg

Het borrelt weer. Na een hele tijd afwezigheid komen de ideeën weer als een soort filmpjes in mijn hoofd voorbij. Hoog tijd om het één en ander weer vast te leggen en verhalen uit mijn hoofd los te laten in cyberspace. Daar doe ik mijzelf een plezier mee en jou als lezer hopelijk ook.

Deze tekst gebruikte ik in januari van dit jaar voor ‘puuruithethart.nl’ en sindsdien zijn mijn schrijfsels daar alweer regelmatig te zien en te lezen.

Het bloggen begon zo jaren geleden ook. Schrijven hielp mij namelijk relativeren en dat doet het nu nog steeds. Een collega, die destijds, net als ik, bij de grootste Nederlandse koffieboer werkte (misschien werkt ze er nog steeds) moedigde mij aan om mijn verhalen op te schrijven en een blog te beginnen. Dat was het begin van ‘Daanslife.nl’. Verhalen over het gezinsleven van een éénoudergezin. Later werden het verhalen van een samengesteld gezin. Allemaal gezien vanuit mijn perspectief. Ik schreef verhalen waarin ik fantasie en werkelijkheid door elkaar heen liet lopen. Het leven in blogpost op ‘Daanslife.nl’ in een notendop. En daar bleef het niet bij, want een aantal jaar later kwam ook ‘puuruithethart.nl’. Een nieuwe website voor mijn verhalen met een Christelijk hart. Verhalen die ik voor mijn gevoel niet kwijt kon op ‘Daanslife.nl’.

Totdat het stopte. Ineens leek de koek op. Ik had geen inspiratie meer.

Hoe dat precies kwam? Ik weet het eigenlijk zelf niet zo goed. Wellicht is, achteraf gezien mijn verhuizing van de provincie Utrecht naar Zuid-Holland de oorzaak. Misschien moet ik het toch meer zoeken in het feit dat mijn kind(eren) en bonus(sen) vanaf het verhuismoment niet meer onder mijn dak wonen. Misschien speelt het feit ook mee dat ik inmiddels de magische leeftijd heb bereikt die met een vijf begint. Wie zal het zeggen.

In de afgelopen drie jaar gebeurde veel en dat doet het eigenlijk nog steeds. Zo stierf drie weken geleden mijn moeder vrij plotseling. Wij hadden een ingewikkelde moeder-dochterband en door haar overlijden kwamen er allerlei gevoelens weer naar boven. Een spiegel wordt je voorgehouden waarin je niet om jezelf heen kan. Om de dingen aan te gaan waar je nog niet klaar mee bent.

En afgelopen week ontving ik een telefoontje van mijn huisarts dat de uitslag van het bevolkingsonderzoek borstonderzoek niet goed is. Birat 4, dat wil zeggen dat er verder onderzoek nodig is. Vijftig procent kans, het kan dus alle kanten op. Ineens zit ik in de medische molen en kijk ik niet alleen mijzelf maar ook angst aan in de spiegel die me is voorgehouden.

Teleurstellingen zijn er in het leven. Niemand wordt hiervan gevrijwaard dus ik besef heel goed dat ook ik hier niet onderuit kom. Leren incasseren is soms best een gevecht met mezelf merk ik. Persoonlijk ervaar ik dat ik het lastig vind om dingen te relativeren en situaties te laten zijn voor wat ze zijn. De zaken in mijn hart kunnen dan nog weleens schreeuwen om volledige aandacht. Ik merk dat hetgeen waar ik nogal eens over struikel de vraag is: ‘wat vinden andere mensen hiervan’? Ben ik op zoek naar troost, bevestiging of bemoediging? Het zou zomaar kunnen.

Iedere dag leer ik weer een beetje meer deze zaken te koesteren en te overdenken. Het is de levensweg die ook ik bewandel. Het leven is soms een feestje maar soms ook zeker niet. En juist op die momenten is het belangrijk om mensen om je heen te hebben die ervoor je zijn. Dat hoeven er niet veel te zijn, maar ze zijn de pilaren waar je even op kunt leunen als je zelf even niet meer weet hoe je moet blijven staan. Ik merk dat het voor mij heel belangrijk is dat ze er zijn en ben heel dankbaar dat ze in mijn leven zijn.

Ik hoop dat ik je na een tijdje afwezigheid weer enthousiast kan maken met mijn schrijfsels. Mijn bedoeling is dat ik je een hart onder de riem kan steken op de momenten dat jij het wellicht ook nodig hebt. Ik hoop je te kunnen bemoedigen als het leven je even niet toelacht en het pittig voor je is. Ik hoop ook een lach op je gezicht te zien verschijnen als ik schrijf over momenten die wel leuk zijn.

Het is fijn om je regelmatig terug te zien op mijn blog waar nieuwe avonturen en schrijfsels wachten, waar ‘Daanlife.nl’ een steunpilaar kan en mag zijn, op die momenten dat jij het ook even nodig hebt.

Hoe? Door mijn blogs te lezen waarin ik deel over mijn ervaringen, onzekerheden, teleurstellingen maar ook over de dingen die blij maken.