Werkstress
Werkstress, het lijkt een steeds groter podium in onze maatschappij te krijgen. Er wordt veel over geschreven en ik zie steeds vaker blogs op LinkedIn of andere platforms voorbijkomen. Een interessant onderwerp, vooral ook omdat het mij de afgelopen maanden best in de greep heeft gehouden. Onze verhuizing naar Aarlanderveen in Zuid-Holland heeft ervoor gezorgd dat ik mijn drukke baan in de logistieke sector heb opgezegd om op deze manier tijd vrij te maken voor het schrijven van mijn boek. Begin december waren de dozen zo goed als allemaal uitgepakt en had ik de luxe om in alle rust helemaal zelf te bepalen wat ik zou gaan doen die dag. Behoorlijk wennen na al die jaren in een vast patroon te hebben geleefd. Vijf dagen werken en zorgen dat logistiek alles thuis goed bleef lopen met een samengesteld gezin zat zo vast in mijn interne systeem, ik wist niet goed meer wat ik met mijzelf aan moest toen mijn thuissituatie veranderde. Altijd in de trein gezeten die, voor mijn gevoel, met een hoge snelheid van 220 kilometer per uur door raasde, het voelde niet goed maar ik wist niet beter. Na de verhuizing had ik het gevoel dat ik uit die trein was gestapt om vervolgens beduusd om me heen te blijven kijken op het perron. Wat moest ik met mijzelf aan? Ik wist het niet.
Ik lees regelmatig artikelen over dit onderwerp, zij verwijzen vaak dat de balans tussen spanning op het werk en in je thuissituatie de ingrediënten zijn van te veel stress. Lichamelijke klachten zoals hoofdpijn, buikpijn en rugpijn lijken ermee in verband te staan net zoals een slechte concentratie en huilerig zijn. Factoren van stress die je langzaamaan steeds meer naar het randje van een burn-out duwen. Dit bewustwordingsproces lijkt wel een trend te zijn geworden, ik hoop dat we dit proces serieus blijven nemen zodat we er met z’n allen wat aan kunnen doen. De maatschappij van vandaag is vooral gericht op zoveel mogelijk omzet maken door zo efficiënt mogelijk te werken en zoveel mogelijk kosten te besparen. De balans wat er van mensen verwacht wordt en wat ze daadwerkelijk te bieden hebben of aan kunnen wordt daarbij nog weleens vergeten, merk ik. Daar ligt een schone taak voor de bedrijven, denk ik. Een blije medewerker straalt tenslotte positiviteit uit en zal daardoor ook productiever zijn. Een win – win situatie, lijkt mij.
Letterlijk van de drukte naar de rust betekende voor mij dat ik werkelijk moest afkicken van het drukke leven dat ik had geleid. Mijn balans terugvinden, dat was niet zo heel gemakkelijk. De afgelopen maanden heb ik nodig gehad om te wennen aan mijn nieuwe situatie. Structuur zien te krijgen om in evenwicht te komen, dat was mijn doel. Gelukkig gaat het tegenwoordig de meeste dagen goed. Soms heb ik er nog wel een dag tussen zitten dat ik alles weer even lijk te zijn vergeten, hoe werkt het ook alweer? Ik heb inmiddels geleerd om dit soort momenten als een ‘baaldag’ te omarmen. Ze mogen er zijn. Op deze manier kan ik het beter loslaten en laten zijn wat het is. Dat werkt voor nu eigenlijk best goed. Ik merk dat ik steeds beter in mijn vel kom te zitten en leer iedere dag weer van nieuwe dingen genieten. Met een kop koffie in mijn tuin, het zonnetje schijnt volop en de eenden in de sloot zwemmen rustig voorbij om hun eigen ding te doen – een klein bijvoorbeeld van een genietmomentje. Dat er nog maar veel van dit soort momenten mogen komen. Ik gun ze iedereen, hoe druk je baan ook is. Het begint bij de kleine dingen.
