Wat een vrouw…….Joséphine Baker

Het is vrijdagmiddag en ik ben op zoek naar iets lekkers. Een zakje chips of nootjes, het maakt me niet zoveel uit als ik maar iets lekkers kan snacken. Helaas komt het bij ons regelmatig voor dat koekjes, chips, nootjes en dat soort dingen sneller de kast verlaten dan ze in zijn gekomen en ook vandaag denk ik achter het net te vissen. Gelukkig vind ik na heel diep zoeken een zakje nootjes. Ja, hier word ik gelukkig van.
Ik nestel me beneden in één van onze nieuwste aanwinsten, een bijna antieke stoel van Opa en Oma de Graaf. We hebben er nu twee en ze staan in een ruimte beneden die we als kantoortje gebruiken maar waar we ook heerlijk in het zonnetje kunnen zitten.
De fauteuils van Ewout’s Opa en Oma hebben we vorige week bij zijn ouders en zus opgehaald. En we zijn er superblij mee. Met mijn nootjes en laptop zit ik heerlijk achter het glas van de zon te genieten. Ik wil graag een stukje schrijven over een sterke vrouw.
Als ik een sterke vrouw tegenkom, geeft me dat eigenlijk altijd wel een speciaal gevoel. Haar levensverhaal vind ik boeiend. Wat ze heeft gedaan en betekent heeft voor haar omgeving. In dit geval Joséphine Baker. Wat een bijzondere vrouw was dat. Het style icoon van haar tijd! Met alleen haar bananenrokje aan en haar aparte manier van dansen is ze wereldberoemd geworden begin jaren twintig. Joséphine, in armoede opgegroeid en eigenlijk ook niet gewenst door haar moeder heeft het niet gemakkelijk gehad toen ze opgroeide.

In de liefde was Joséphine ook niet zo gelukkig, ze is een aantal keer in het huwelijk getreden maar geen van haar huwelijken heeft stand gehouden. Ook schijnt het dat ze relaties met vrouwen heeft gehad. Kennelijk had ze het daar erg moeilijk mee. Als ik me bedenk dat homoseksualiteit in die tijd iets was wat sociaal gezien niet geaccepteerd was, kan ik me wel voorstellen dat het erg lastig moet zijn geweest voor haar. In 1941 had Baker een miskraam en hierdoor moest haar baarmoeder verwijderd worden.
Omdat ze zelf dus geen kinderen kon krijgen adopteerde ze twaalf kinderen uit alle delen van de wereld. Vanwege het feit dat ze van alle delen van de wereld kwamen werden haar kinderen daarom wel de regenboogkinderen (la tribu arc-en-ciel) genoemd. Joséphine vond dit het levende bewijs, dat alle rassen, alle mensen op aarde als broer en zus gelukkig met elkaar kunnen leven. Een tijd lang woonde ze met haar kinderen in het Château des Milandes in Castelnaud-la-Chapelle in de Dordogne. Het kasteel is overigens tegenwoordig geopend voor bezoekers. Dit is het kasteel waar ik samen met Ewout in september in Frankrijk ben geweest toen we op Vakantiepark Platus waren (als je het leuk vindt kun je hier mijn blog lezen over de to do tips waar ik ook over Château des Milandes schrijf).
In de Tweede Wereldoorlog zette Joséphine zich vooral in voor het verzet door haar positie te gebruiken om inlichtingen in te winnen. Ze heeft hiervoor later ook een onderscheiding ontvangen.
En na de oorlog zette ze zich in voor de rechten van Afro-Amerikanen door zelf niet op te treden in zalen waar apartheid gehandhaafd werd. In 1951 werd ze zelf bij de deur van een club in New York geweigerd. Grace Kelly, die wel binnengelaten was, besloot meteen het pand te verlaten met al haar vrienden en nooit meer terug te komen. Dat was het begin van de vriendschap tussen Grace Kelly en Joséphine.  In 1963 liep ze met Martin Luther King mee in de “March on Washington” waarbij ze de enige vrouwelijke spreker was. Na de moord op Martin Luther King werd ze gevraagd om zijn plaats in te nemen. Dit heeft ze niet gedaan omdat ze haar kinderen wilde beschermen. Zij waren namelijk nog erg jong toen ze hiervoor gevraagd werd.
Aan het eind van de jaren zestig zorgen haar grote uitgaven er uiteindelijk voor dat ze geen cent meer bezit, het kasteel moet van de staat worden verkocht maar gelukkig met hulp van Brigitte Bardot en Prinses Gracia van Monaco komt ze er weer bovenop en kan ze in het kasteel blijven wonen.
Dan slaat het noodlot toe en is er niemand meer die hulp biedt. Een foto in de krant, waarop zij uit haar kasteel is gezet en op de stoep zit met een pannetje soep, haalt de wereldpers.
Om geld te verdienen viert ze in 1975 viert ze een succesvolle come-back. Carnegie Hall ligt aan haar voeten en het Olympia in Parijs barst uit z’n voegen. Twee dagen later sterft ze in haar bed door een hersenbloeding.
Haar begrafenisplechtigheid is in Parijs. Meer dan 20.000 mensen nemen er afscheid van haar. Maar ze wordt uiteindelijk begraven in Monaco.

Joséphine Baker, een opmerkelijke en bijzondere verschijning. Toen ik samen met Ewout in Château des Milandes was viel me één ding op. Ondanks alle tegenslagen die deze vrouw heeft gehad in haar leven, heeft ze de moed nooit opgegeven.