Vogeltjes
Vorig jaar hebben we gezinsuitbreiding gekregen. In de tuin welteverstaan. Het zijn twee duifjes en sinds ze uit hun ei zijn, wonen ze in onze tuin. Nu is dat best gezellig behalve als ze ‘s morgens in alle vroegte voor ons kleine slaapkamerraam zitten te koeren. Waarschijnlijk denken ze dat ons raam de ingang van hun duiventil is? Nou, niet dus! We zijn nu een seizoen verder, het stel is nu een jaar oud en je zou toch denken dat ze er nu wel achter zijn dat het slaapkamerraam geen duivenvoordeur is. Helaas is dat niet het geval. Onze duifjes koeren er nog steeds vrolijk en vooral hard op los. Bij voorkeur ‘s morgens vroeg.
Toen ze ons vorig jaar voor het eerst wakker koerden en ik het verbaasd ons gordijn voor het kleine raampje openschoof, schrokken de duifjes heel erg van mij. En ik overigens ook van hen! Vanmorgen was het Ewout die ons gordijn opzij schoof en onze duifjes nieuwsgierig aankeek. Opnieuw schrokken ze weer. Ewout en ik moesten er wel om lachen want het is iedere keer hetzelfde liedje. Het is grappig om te zien dat ze zich telkens een hoedje schrikken zodra wij het gordijn opzij schuiven en ze ons van zo dichtbij zien. Wat een domme ganzen nee duiven zijn het toch eigenlijk. Ze hebben een zichtbaar selectief oostindisch geheugen.
Dit jaar hebben we ook weer nestjes met vogeltjes in de tuin. We hebben, net als vorig jaar, een nestje met duiven in een boom die grenst aan de tuin met onze buren en aan de andere kant van onze tuin woont in onze “pilaar van hedera” een nest met merels. Vader en moeder merel vliegen af en aan met wormpjes. Je moet echt uitkijken dat je er niet eentje per ongeluk op je hoofd krijgt als je buiten zit. Het is echt heel schattig om ze zo druk bezig te zien.
Terwijl ik gisteren met een koud glas limonade mezelf even een pauze gunde vanwege het laatste schilderwerk aan de schuur, bekeek ik de bedrijvigheid van de mereltjes. Al peinzend vroeg ik me af hoe dat nu toch precies zit met de kleine vogeltjes in het nest. Wanneer zullen ze het nest verlaten en hoe gaat dat dan precies? Gaan ze zelf of krijgen ze een zet van vader of moeder? ‘s avonds had ik het erover aan tafel. Volgens Ewout valt zo’n kleintje op een gegeven moment uit het nest door dat het zelf niet oplet of door bijvoorbeeld een broertje of zusje. En eenmaal uit het nest, kan het nooit meer terug en is het op zichzelf aangewezen. Vader en moeder scharrelen en vliegen er dan nog wel wat omheen en zullen het proberen te beschermen maar meer dan dat kunnen ze ook niet doen. Als ik deze vogeltjes dan vergelijk met mijn eigen gezin bijvoorbeeld dan vind ik de natuur toch maar hard, vind je ook niet? Hoe doen wij mensen dat toch eigenlijk? Zijn wij echt heel anders dan de dieren in het dierenrijk? En wanneer is je eigen “grote” kroost echt klaar om het “ouderlijk” nest te verlaten?
