Vliegles?
Met een kop thee zit ik op de bank en kijk uit raam. Vandaag is er heel wat leven in de tuin, de familie ekster is namelijk voor het eerst uitgevlogen. Een tijdje geleden hebben ze een nest gemaakt in de hoge boom achter onze schuur en daar hebben vader en moeder ekster hun jongen grootgebracht toen ze eenmaal uit het ei gekropen waren.
Onzeker scheuren vier jonge eksters door de tuin, gevolgd door pa en moe. Ze moeten duidelijk hun vleugels nog goed leren uitslaan. Ik zie ze op een rijtje op de tuinbank zitten. De reiger aanschouwt de boel. Hij heeft een favoriete plek in onze tuin. Vanaf zijn vaste plaats op het plankje bij de sloot kijkt vanaf deze plek toe en lijkt niet echt onder de indruk. Zenuwachtig huppen de jonkies heen en weer op de tuinbank, het huppen wordt gevolgd door een poging om te vliegen.
Gelukkig ligt Rooie binnen op de stoel te slapen. Hij heeft de afgelopen tijd de eksterouders genoeg kopzorgen bezorgd. Daar waar hij het nest steeds probeerde te bereiken vlogen zij hem letterlijk schreeuwend aan in een poging hun kroost te beschermen. Rooie leek onvermoeibaar, de eksters ook. Nou heb ik zelf niet zo heel veel met eksters, ik vind het eigenlijk vervelende schreeuwers maar Rooie hun nest laten leegroven vind ik ook weer zowat. Beschermen kunnen ze zelf als de beste, er is eigenlijk niet één moment geweest dat ik Rooie vandaag terug heb moeten fluiten.
Vol belangstelling volg ik het tafereel wat zich voor mijn neus afspeelt. Ondertussen geniet ik van een kop thee.
Eén van de eksterouders pusht twee van de jongen vanaf de rand van de tuinbank naar de schutting die er vlak achter staat. De bedoeling is duidelijk, vanaf deze hoogte kunnen de jongen beter en veiliger uitvliegen. Eentje grijpt zijn kans en slaat dapper zijn vleugels uit. Ik zie hem wegvliegen, wat een kanjer! De andere blijft onverstoorbaar zitten, dit jong is duidelijk nog wat moed aan het verzamelen voordat ook hij zijn vleugels uit durft te slaan. Uit hetzelfde nest en toch zo verschillend, ik vind het fascinerend.
