Genieten?
Ik loop rond in een zaal vol met mensen, op de achtergrond zetten Nick en Simon net een nieuw nummer in. Het zaallicht is gedempt en doordat het zo vol is, zie ik niet goed waar ik loop. Dan schrik ik wakker!
Verward kijk om me heen en merk dat ik thuis op de bank lig. Ik moet in slaap zijn gevallen. Mijn droom staat me nog helder voor de geest. Het is een herinnering die in mijn hoofd weer levend is geworden.
Samen met een paar goede vriendinnen waren we bij een concert van Nick en Simon. Oudste en jongste moeten een jaar of negen en zeven zijn geweest. Het leek ons leuk om er een éénoudergezinnenuitje van te maken. Met een groep vriendinnen, allemaal alleenstaand na een scheiding en met jonge kinderen die mee mochten. Een gezellige boel, iedereen had er zin in. Nadat Nick en Simon een paar bekende nummers hadden gespeeld zat de sfeer er goed in. Een aantal van onze kinderen opperden het idee om het bekende stel van wat dichterbij te gaan bewonderen. Jongste was er één van en wilde dolgraag mee. Maar mijn jongste was echt de jongste van het hele stel en ik als bezorgde moeder maakte bezwaar omdat wij, de rest, aan de andere kant van de zaal stonden. Vanaf die plek kon ik haar niet in de gaten blijven houden. Na duidelijke en heldere instructie beloofde ze me echt te luisteren en bij de groep te blijven. Ik ging overstag.
Van een afstandje zag ik dat het best dringen was vooraan bij het podium. Na een tijdje besloot ik daarom toch zelf even een kijkje te gaan nemen. Vol verbazing kwam ik tot de ontdekking dat jongste niet meer vooraan bij de groep stond.
‘Ze ging terug omdat ze naar u wilde’, was het antwoord op mijn vraag toen ik aan de andere kids vroeg waar ze was gebleven. Ik liep terug naar de rest van de groep maar ook daar vond ik jongste niet. Rustig proberen te blijven en een rondje door de zaal lopen leek me een goede oplossing om haar weer terug te vinden. Ondertussen had mijn gevoel van bezorgdheid wel een hoogtepunt bereikt, waar was ze toch gebleven?
Na een minuut of tien te hebben rondgelopen tikte iemand op mijn schouder. Omdat ik niet meteen reageerde, werd ik al redelijk snel bij mijn arm gepakt. ‘Bent u uw dochter kwijt en zoekt u haar nu’?
Nick & Simon voerden met hun geluid de boventoon en daardoor kon ik de persoon in kwestie niet zo heel goed verstaan. Zodra ik door had wat me gevraagd werd knikte ik heftig ‘ja’ en probeerde met mijn stem hard boven alle geluid uit te komen. De man in kwestie had ook moeite om zichzelf verstaanbaar te maken. Dicht bij mijn oor vertelde hij me dat een klein blond meisje plotseling aan zijn broekspijpen hing om hem te vertellen dat ze haar moeder kwijt was. Of hij haar wilde helpen zoeken, was haar vraag.
Hij zette haar vervolgens op zijn nek en samen zijn ze gaan zoeken. Tevergeefs, want ze konden me niet vinden. ‘Ik heb haar naar een veilige plek gebracht, kom maar met me mee’, en hij gaat me voor richting het geluid- en lichtteam. Al snel krijg ik haar in mijn blikveld en zie ik haar stralend zitten op één van de hoge kisten. Ze heeft het mooiste uitzicht van iedereen in de zaal en geniet zichtbaar van het concert. Mijn hart smelt. Wat ben ik blij om mijn meisje weer te zien. Mijn hart vult zich met liefde en opluchting en snel bedank ik de man voor zijn zorg over mijn kleine meid. Zo sta ik een tijdje naar haar te kijken. Dan merkt ze me ineens op en kijkt me stralend aan. De onbevangenheid in haar ogen maken dat mijn hart overloopt van liefde. Mijn boosheid en bezorgdheid verdwijnen als sneeuw voor de zon. Op dit kleine hoopje mens kan ik toch niet boos worden? Blij en opgelucht til ik haar van de techniekkist, ze begroet me met een dikke knuffel die ik maar al te graag beantwoordt.
