Tsjoe tsjoe wa
Vanmiddag trotseer ik de regen. Nadat ik eerst in de bibliotheek een dorp verderop mijn boeken terug heb gebracht en nieuwe heb gehaald waaronder een reservering van Lucinda Riley, – de Lavendeltuin race ik door naar de supermarkt. Terwijl ik een muntje in mijn boodschappenkarretje doe en de draai maak richting de deur van de supermarkt hoor ik vanuit een auto blije kinderstemmetjes heel hard het liedje “Tsjoe tsjoe wa” zingen. Het is lang geleden dat ik dat liedje hoorde. In gedachten ga ik meteen terug naar de zomer van 2007. Zuid-Frankrijk, Argelès sur Mer om precies te zijn.
We gaan in dat jaar voor het eerst met een busreis op vakantie. Ik heb ons opgegeven voor een éénoudergezinnen vakantie via de site van ouderalleen.nl. Dat blijkt een groot succes te zijn. Onze opstapplaats is Amsterdam omdat ik in 2007 met mijn 2 dochtertjes in het mooie Krommenie woon. Vanaf het eerste moment is het één groot feest. De kinderen voelen zich op hun gemak en alsof het nooit anders is geweest gaan we richting Zuid-Frankrijk in een bus vol éénoudergezinnen. Het grappige is dat ik me vooral de saamhorigheid van deze vakantie herinner omdat we allemaal in hetzelfde “schuitje” zaten. Ik heb fijne herinneringen aan deze vakantie overgehouden. Bovendien heb ik deze vakantie in “Argeles sur Mer” dierbare vriendinnen leren kennen die ik nog steeds zie.
Tijdens deze vakantie was mijn jongste óf blij óf boos. Iets ertussenin was er eigenlijk niet. Als ze boos was schreeuwde, huilde, stampte ze de boel bij elkaar. Uiteindelijk viel ze dan uitgeput in slaap op haar bed in de tent. Jongste was toen zeven jaar oud en raakte snel overprikkeld. Het lollige was dan weer wel dat ze niet door had dat tentdoek geen muren zijn en iedereen mee kon genieten van het drama.
Mama de schuld geven van het feit dat “ze” had verteld over de driftaanval hielp al evenmin, want jongste werd door de medegezinnen keurig op het tentdoek gewezen waardoor iedereen alles van iedereen hoorde.
Het zorgde voor een gevoel van samenhorigheid, jezelf kunnen en mogen zijn en je nergens voor te hoeven schamen.
Als jongste blij was, danste en zong ze. Het liefst midden op het veldje van onze tenten. “Tsjoe tsjoe wa”, was het repertoire deze hele vakantie. Iets anders zong ze niet. En wij? Wij zongen en dansten vrolijk en blij met jongste mee. Daar werden we nog eens blij van!
