Sprookje; Groene eilandjes

Lang, lang geleden was er eens een puber. Haar naam was Daan en haar slaapkamer was altijd een enorme troep. De zin “je kamer opruimen” kwam niet in haar woordenboek voor. Toen ze eenmaal wat ouder was geworden, is het gelukkig helemaal goed gekomen met Daan. Haar kamer werd netjes en ze leefde nog lang en gelukkig. Een mooi sprookje!

Dit geweldige talent heeft mijn oudste dochter dus van mij overgenomen. Niet te geloven, het zit echt in de genen zeg maar. Ik vermoed namelijk dat het bij elke nieuwe generatie gewoon erger wordt. Tenminste, zo is het in mijn beleving. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik ook zo’n grote rommelkont was. Ja, ik denk toch echt dat mijn dochter het wint als het om rommel maken gaat. En dat terwijl ik toen toch echt de koningin in rommel maken was. Waarschijnlijk is mijn beleving en de werkelijkheid in dit geval niet helemaal in balans, ik was namelijk echt een draak als het ging om mijn kamer opruimen.

Vanmorgen deed ik een poging om de slaapkamer van dochterlief in te komen. Dat was nog niet zo gemakkelijk. Werkelijk overal liggen bergen met spullen door de hele kamer heen. Overal zie ik kleding, schoenen, sieraden, make-up, lege zakken chips, koek en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het toppunt vind ik toch echt wel de kleine groene eilandjes die ik in de kan met limonade zie drijven. Bizar gewoon. Ja, het is werkelijk een prachtig sprookje. De slaapkamer van oudste dochter is echt een heel aparte wereld.

Dochterlief in kwestie is nu zestien. Of haar woordenboek snel aangevuld zal worden met de woorden “je kamer opruimen” is de grote vraag. Het moment wanneer dit zal gebeuren ook. Dit sprookje is dus nog even niet ten einde. Wanneer kon ik ook alweer “the end” achter de mijne zetten?