Samen, gewenst of ongewenst?

Zeven jaar geleden besloten Ewout en ik om ons samengestelde gezin echt samen te voegen. Op dat moment hadden we vijf jaar verkering, en reden we wekelijks een paar keer heen en weer van het noorden naar het midden van het land (en weer terug). In het midden van het land kochten we een groot huis met veel ruimte. Met ons standpunt ‘dat we onszelf allemaal terug moeten kunnen trekken op onze eigen kamer’ hadden we voldoende slaapkamers nodig.

Verhuizen was een uitdaging met vijf kinderen waarvan de oudste zestien was, de jongste twaalf, en de rest ertussenin zat. Twee verschillende huizen voegden we samen tot één. Dat betekende dat we ineens alles dubbel hadden, van wasmachine tot bankstel. We kwamen erachter dat een mens ontzettend veel spullen in zijn leven kan verzamelen. Van die spullen hebben we veel weggedaan, werd het niet verkocht dan gaven we het wel weg. Weggooien deden we alleen als het echt niet meer bruikbaar was. Ons huis zag er aan de buitenkant steeds opgeruimder uit. Dat gaf lucht en moed voor de toekomst. Dapper gingen we samen op weg met een gezamenlijke toekomst in het vooruitzicht. Wat we toen nog niet wisten was dat de uitdaging groter zou blijken dan gedacht.

De eerste maanden bracht een gezellige drukte. Een spannende nieuwe tijd was aangebroken waarin Ewout, ikzelf maar ook onze kinderen onder de indruk waren van de nieuwe situatie waar we met elkaar in terecht waren gekomen. We hadden het best gezellig met elkaar.

Zoals het met alle nieuwe dingen in het leven betaamt gaat een nieuwtje er op een gegeven moment af. Dat overkwam ook ons. De gezellige drukte in huis veranderde na een aantal maanden in een stroef samenzijn waarin de irritaties begonnen op te lopen.

Het begon bij Ewout en mijzelf. Wanneer we een opmerking maakten over één van de kinderen van de ander schoot deze in de verdediging. Met woorden probeerden we elkaar te kleineren en overtroeven met als doel ons eigen gelijk er bij de ander in te peperen. De ‘kom niet aan mijn kind want dan kom je aan mij’-oorlog binnenshuis was uitgebroken. Onze houding naar elkaar toe was werkelijk soms om heel hard van te gaan huilen. Nog moelijker werd het voor ons wanneer onze kinderen de ‘bonusouder’ bijvoorbeeld negeerden. Daar waar wij ons, als ouders, gekwetst voelden omdat we het idee hadden dat we werden afgewezen door onze kinderen hadden zij het op hun beurt ook moeilijk omdat ze de posities van de ‘nieuwe’ stiefouders maar lastig vonden. 
Het zorgde in de jaren die volgden ervoor, dat wij maar ook de kinderen zich op bepaalde momenten als vreemden in ons eigen huis voelden.

Om de boel nog enigszins onder controle te houden gingen Ewout en ik nog meer ons best doen om een goede ouder te zijn. Daarbij verloren we beiden ook onze rol als stiefouder en partner niet uit het oog.

Onrustige jaren braken aan, zowel voor ons als voor onze kinderen. Wij hadden onze ‘nieuwe’ relatie inmiddels bezegeld met een huwelijk. De inzegening was prachtig en emotioneel, zowel Ewout als ik beloofden elkaar trouw en beloofden ook voor elkaars kinderen te zorgen.

Binnen ons samengestelde gezin bleef het schuren. Ik was daar zelf in eerste instantie zelf verantwoordelijk voor, ik was namelijk de ouder die met haar twee kinderen in een andere plaats was komen wonen terwijl de andere helft van ons gezin op redelijk bekend terein was gebleven.

Zeven personen in één huis, wederzijdse exen met ook een mening, kinderen die door verschillende fases gaan … ook door lastige, loyaliteitsconflicten die vaker bleken voor te komen dan ons lief was, er liepen zoveel ontzettend veel verschillende emoties door elkaar heen.

Een weg vinden in dit labyrint waarin het zo belangrijk is om goed voor onszelf te blijven zorgen en tegelijkertijd de rol van partner en ouder in te vullen bleek een lange weg. Een weg met genoeg ruimte zodat eenieder van ons zijn eigen proces kon gaan bewandelen. Met vallen en opstaan.

Het was hard werken voor ons allemaal om in ons samengestelde gezin een eigen plekje te mogen en kunnen vinden. Daar waar het ons in de beginperiode echt ontbrak aan inzichten kwam er meer helderheid in de loop van de jaren. Met het nieuw verschafte inzicht verdween de verwarring steeds meer naar de achtergrond, en voelden we ons langzaam wat meer thuis in de nieuwe situatie. We werden steeds meer een echt gezin. In die tijd hebben we echt mogen leren dat een gezinssituatie waar de ouders niet gescheiden zijn niet zaligmakend hoeft te zijn. Ook in een gezin waar de ouders niet zijn gescheiden en ze dus hun kinderen samen opvoeden komen dingen voor die je liever niet had meegemaakt. Een samengesteld gezin is hierin geen uitzondering. Heel belangrijk voor ons was om te beseffen dat, om balans in de gezinssituatie te krijgen of te houden, het een groot onrecht is als kinderen moeten kiezen tussen de ene of andere ouder. We hebben daarin mogen leren dat verantwoord ouderschap zorgvuldig kijken inhoudt. Kijken naar de kinderen, goed blijven kijken en van daaruit handelen, dat is investeren!