Prinsessen op vakantie
Vakantie, ik vind het altijd iets om naar uit te kijken. Tegenwoordig is het rustig voor ons als we op vakantie gaan. Geen kinderen meer om rekening mee te houden. Ik hoef geen vermaakmeisje te spelen om de kids aan de gang te houden zodat zij het naar de zin hebben. Die tijd is voorbij. Het is volledig “me-time” en natuurlijk ook time voor Ewout. We kunnen nu doen wat we zelf willen. Er hoeven geen enorme tassen te worden ingepakt met handdoeken en proviand als we bijvoorbeeld een dagje naar het strand willen. Alleen rekening houden met jezelf, het geeft echt een andere dimensie aan de vakantie.
Zo kan ik me nog een week herinneren dat mijn eigen kinderen nog klein waren. Ze waren zeven en vijf jaar oud. Ewout en ik kenden elkaar nog niet. Ik was toen een alleenstaande moeder. Een echtscheiding achter de rug en twee kleine meisjes om voor te zorgen. Wat doe je dan met de vakantie? Ik besloot dat als mijn kinderen het naar hun zin hebben, het voor mij ook een heerlijke vakantie zou zijn. Lang nadenken hoefde ik niet. Het is inmiddels alweer wat jaartjes geleden en in die tijd was het nog gebruikelijk om een vakantie te boeken bij een reisbureau. In Krommenie waar wij toen woonden zat zo’n reisbureau dus samen met mijn meisjes waren we al snel op weg om onze vakantie te regelen. Bestemming: “Disneyland Parijs”. Alle drie waren we heel enthousiast. Ja, de zin zat er goed in. In eerste instantie wilden we met de trein maar dat zat er helaas niet meer in. De trein zat vol. Wat nu? Dan maar met de auto. Ruim vijfhonderd kilometer rijden maar dat zou me vast wel lukken. Ik weet nog goed dat ik dacht: “dit kan ik.” En zo kwam het dat we met de auto gingen. Koffers gepakt, spullen voor een week vakantie mee, de meisjes achterin de auto en rijden maar.
Wat een belevenis was deze week vakantie. De meisjes keken hun ogen uit en hadden een hele fijne tijd. Voor de jongste was het wel wat vermoeiend. Hele dagen slenteren in het Disneypark, alle attracties, de optocht, het waren veel indrukken voor een klein meisje. Rond half vier zorgde ik er altijd voor dat ik de wandeling rond het Disneymeer richting ons hotel terug ging maken. De vermoeidheid was vooral bij jongste dan zo toegeslagen dat ze springend aan mijn hand mee ging. Huilend en geprikkeld door alle indrukken was het hoog tijd voor ons om de rust op te zoeken. Eénmaal in onze hotelkamer ging bij beide meisjes de bovenkleding uit en in hun ondergoed lagen ze vervolgens gezusterlijk op hun buik met de blik op de televisie gericht tekenfilmpjes van Disney te kijken. Tot volle tevredenheid.
Eén keer sloeg me de schrik om het hart. We stonden juist in de lift die ons van de eetzaal naar boven zou brengen. Onze hotelkamer bevond zich op de negende etage. Het ging heel snel, in een moment vergat ik om jongste een handje te geven terwijl we nog in de lift stonden. Eenmaal op de etage aangekomen riep ik: meiden, kom maar! Maar jongste bleef staan. En terwijl ze daar zo in de lift stond en me vol aankeek zag ik de liftdeuren voor mijn neus dichtgaan. Mijn hart zat in mijn keel, zo schrok ik. Ineens is dan je kind weg. Met oudste bij me waren dit hele lange minuten waarin ik echt even niet meer wist wat ik moest doen.
Als verlamd ben ik blijven staan bij de lift waar zojuist een voor mij horror scenario had plaatsgevonden.
En toen ineens, als een wonder, gingen de liftdeuren weer open en liep jongste met aan de hand van een onbekende buitenlandse gast die ook in hetzelfde hotel verbleef, de lift weer uit. Zo was ze weg en zo weer terug.
Ik kon wel huilen! Even uit het zicht en weg was ze. Deze eerste keer zou niet de laatste keer zijn wat jongste betreft. Maar dat verhaal is voor een volgende keer.
Van de vakantie hebben we verder genoten, na een weekje in zo’n heerlijke sprookjeswereld gingen we als ware prinsessen weer naar huis.
