Oei, ben ik mijn ouders ontgroeid?
We hebben dus vijf verschillende kids met vijf verschillende karakters en dus vijf verschillende meningen. Twee daarvan wonen part-time bij ons, drie full-time. Dat is vaak heel gezellig maar soms geeft het ook wel veel gedoe. Vooral nu onze kuikens toch wat ouder zijn geworden, blijkt dat ons grote huis toch regelmatig te klein is om dit soort kwesties de baas te kunnen.
Ik vraag me regelmatig af waar het nu precies mee te maken heeft. Zijn ze het ouderlijk huis aan het ontgroeien? Wordt het daarom tijd dat wellicht de oudsten op zichzelf gaan? Feit is wel dat onze beide oudsten die paar huisregels die we hier hebben als een grote uitdaging ervaren. Ik vind het maar lastig en heb toch echt wel moeite met deze situaties in huis.
Vroeger, toen mijn meiden nog klein waren, las ik vaak in het boek “Oei, ik groei”. Daarin las ik dan terug in welke fase ze op dat moment zaten en wat voor “kindergedrag” erbij hoorde. Dat gaf mij zekerheid. Dus bleef ik regelmatig in het boek lezen. Totdat ze eruit gegroeid waren. Ineens was er geen “Oei, ik groei” meer. Weg zekerheid in boekvorm voor mij.
Op de vrijmarkt tijdens Koningsdag kwam ik een aantal keer “Oei, ik groei” tegen. Wat me opviel is dat het boek tegenwoordig wel drie keer zo dik ik als de versie die ik las. Ik ben best wel verbaasd. Is een uitgebreidere handleiding voor de ukkies van tegenwoordig nodig omdat ze zoveel lastiger zijn dan vroeger ofzo?
Op advies hebben Ewout en ik voor de kids een paar jaar geleden “Het puberboek” aangeschaft. Het gaat over zoenen, zeuren, veranderen en verliefd zijn. Zo’n succes als “Oei, ik groei” voor mij was, zo’n anticlimax is het met “Het puberboek” geworden. Eén ding is zeker, ze zijn het er allevijf unaniem over eens dat dit het stomste boek ooit is. Vijf leesweigeraars voor “Het puberboek” was het gevolg. Ewout en ik hebben hierna niet meer zo’n briljant idee tot uitvoer gebracht, dat durfden we niet meer aan. Het zou waarschijnlijk ook zonde van het geld zijn geweest. “Het puberboek” is ergens achter in de kast beland en bij de verhuizingen naar ons huidige huis op wonderbaarlijke wijze kwijtgeraakt. Ik heb het nooit meer teruggevonden.
Laatst had ik het er toevallig over met één van mijn stiefzonen. Hij vroeg me oprecht wat mij nou zoveel stress geeft en was echt benieuwd naar mijn mening. Nadat ik een heleboel redenen had gegeven, keek hij me eens rustig aan en zei: “Weet je wat het is Daan? Het maakt eigenlijk niet veel meer zoveel uit wat jij vindt of wat ik er bijvoorbeeld van vind. Iedereen maakt zijn eigen keuze toch wel en gaat zijn leven leiden zoals hij of zij denkt dat goed is. Dat zie je nu al want dat gebeurt dus hier al in huis nu we nog thuis wonen en dat zal straks niet veranderen als we op onszelf gaan. En bij de één kun je het eens zijn met zijn of haar keuze en bij de ander wellicht niet, je verandert er toch niets aan.” Met open mond luister ik naar mijn middelste stiefzoon.
Ik vraag me af of het bij ons mensen misschien toch net zo zou zijn als in het dierenrijk? Als ik dan bijvoorbeeld kijk naar de mereltjes bij ons in de tuin. Die kleintjes hebben inmiddels het nest verlaten en scharrelen en fladderen eigenwijs bij ons door de tuin. Ik heb de indruk dat ze zich totaal niet bewust zijn van al het kwaad wat ze mogelijk kan overkomen. Ze zijn zo’n gemakkelijke prooi, voor onze katten of voor bijvoorbeeld een meeuw. Vader en moeder merel zijn zich daarentegen zeer bewust van al het mogelijke kwaad. Zij vliegen gestrest om hun kroost heen en vangen ondertussen ook nog pieren om de kleintjes te voederen. Want ze zijn nog te klein om zelfstandig te zijn, ze hebben hun ouders nog zo hard nodig anders overleven ze het niet. En de kleine mereltjes? Die hebben het veel te druk met zichzelf en met de wereld om zich heen te ontdekken.
Zou ik net zo zijn als die merel moeder en vlieg ik wellicht gestrest of te gestrest rond?
Liefs xx
