Lastig of toch niet……..

De kids worden groter en gaan hier, op een uitzondering na, de wereld wat verkennen zonder ons, ouders. Je eigen plan trekken, met je vrienden of vriendinnen afspreken. Ik vind het geweldig om deze ontwikkeling te zien. Eigenlijk gaat het best ook wel snel. Zo is nu ook mijn middelste stiefzoon de kleine jongensfase voorbij en trekt zijn eigen plan. Voor mij is het ook wel even wennen want hij vergeet meestal nog even te overleggen dat hij weggaat. Dat vind ik lastig, ik wil namelijk wel graag weten waar hij uithangt en of hij wel of niet thuis eet. Niet geheel onbelangrijk vind ik ook dat er een tijd is dat hij uiterlijk thuis is. Niet teveel gevraagd, toch? Zo kwamen we afgelopen vrijdag thuis uit het werk en bleek dat middelste stiefzoon-lief nergens te bekennen was. s’Avonds rond tienen kwam hij thuis. Gelukkig hebben we hier een tam-tam in de vorm van de meiden, dus we wisten wel waar hij was. Nadat ons heerschap weer thuis was gearriveerd, hebben we natuurlijk wel even een praatje gemaakt. Stiefzoon lief was vol begrip en riep vol overtuiging: “Ja, je hoeft niks meer te zeggen hoor want ik snap helemaal dat het echt irritant voor jullie als ouders is, ik begrijp het echt helemaal.”

De dag daarna gingen we in de herkansing…. hij  ging met twee vrienden naar de bioscoop en vertelde ons keurig dat hij niet thuis at. Hij was ‘s avonds zelfs voor de afgesproken tijd thuis. Ik ben trots en blij. Een stap dichterbij de zelfstandigheid in het geval van mijn middelste stiefzoon. Op naar de volgende fase.