Kind of volwassen?

Emoties kunnen een hele impact op je leven hebben. Vooral de negatieve heb ik gemerkt. Ik zie het mij mezelf, maar ook mij anderen, dus ik ben daar zelf niet zo speciaal in. Dat heb ik overigens wel altijd gedacht. Ik kom van kinds af aan uit een gebroken gezin. Ouders gescheiden, kinderbescherming over de vloer en uiteindelijk samen met mijn zusje toegewezen door de kinderrechter aan mijn vader. Dat was bijzonder zo’n dertig jaar geleden. Een werkende vader als alleenstaande ouder met twee opgroeiende pubers. Dat viel niet mee. Mijn vader heeft altijd de overtuiging gehad dat hij ons “pubers” als volwassenen kon behandelen. En dat deed hij dan ook. Nu ik zelf ouder ben, denk ik daar toch heel anders over. En gelukkig maar. Want ik denk dat je juist als puber je eigen weg moet leren vinden onder begeleiding van je ouders. Je mag fouten maken waarna je weer liefdevol door je ouders opgevangen wordt in het ouderlijk nest. Niet alleen als puber, nee, ik denk dat je als ouder je kind altijd liefdevol probeert op te vangen als het gevallen is. Dat heeft niks met leeftijd te maken, denk ik.

Ik vind het jammer dat mijn vader en ik hier niet hetzelfde over denken. We staan wat dat betreft dus lijnrecht tegenover elkaar. Het is wat mij betreft goed zo. Ik zie het als harde les waarin ik veel heb mogen leren. Nu ik ouder ben, ervaar ik gelukkig hoe het wel kan en dat is weer positief voor mijn eigen kinderen. En dat gegeven maakt het zure weer zoet.