‘Joh, je doet het goed!’
We leven in een tijd waarin we alles zo perfect mogelijk willen doen. Onze kinderen willen we met aandacht en bewustzijn grootbrengen. We willen ze in liefde opvoeden en dat is een geweldig streven. Maar leggen we daarmee de lat voor onszelf niet onmeetbaar hoog? Het moederschap kan je namelijk ook heel kwetsbaar maken. De wereld om ons heen is behoorlijk streng, de ‘digitale bubbel’ in cyberspace zit vol met ideaalbeelden en deze kunnen je knap onzeker maken om maar eens een voorbeeld te noemen. Goedbedoelde adviezen vliegen je ongevraagd om de oren als je op het schoolplein staat en deze geluiden zijn in deze tijd bijna niet meer weg te denken. Ik vraag me weleens af of het volgen van je eigen intuïtie nog wel voldoende is. Soms is het heel lastig om je eigen moederinstinct te volgen, alle ‘goedbedoelde’ adviezen naast je neer te leggen en te voelen dat je het goed doet. Zijn we soms te streng voor onszelf? Willen we het allemaal perfect? Bestaat perfect eigenlijk wel?
Ik noem dit geweld de moedermaffia en ben niet de eerste daarin. Moedermaffia, de beweging die perfectie en volledige controle van haar leden eist. Voldoe je niet aan de voorwaarden dan is het commentaar niet van de lucht. De beweging die al actief was toen ik nog op het schoolplein mijn kids stond op te wachten. Dat ik er stond is alweer een aantal jaren geleden, de beweging staat er echter nog steeds.
Laatst las laatst een mooi tegengeluid op deze alom tegenwoordig heersende moedermaffia. Een liefdevol tegengeluid op de harde reacties die we terug kunnen vinden op bijvoorbeeld social media. Moeders die moeders oproepen om elkaar te steunen en te omarmen. Onzekerheid als ouder, eerlijkheid op sociale media, het loslaten van kritiek en het vergelijken van jezelf met anderen zijn onderwerpen die ik in het artikel voorbij zie komen. Het raakt me.
Schetsen we nog wel een eerlijk beeld over het moederschap, vraag ik me af? Doet niet iedereen het goed op haar eigen manier? Zijn onze kinderen geen speelballen geworden bij het aftroeven van elkaar in het moederschap waarin we een ideaalbeeld willen neerzetten van wat zou kunnen zijn? Is perfectionisme in deze gebroken wereld niet als een veel te hoge lat die nooit en te nimmer dichterbij zal komen?
Kunnen we onze energie niet beter besteden aan iets anders? In plaats van commentaar te leveren kunnen we bijvoorbeeld eens stilstaan bij familiebanden die centraal staan in het gezin? Hoe is het bijvoorbeeld om je moeder te moeten missen als kind of hoe is het om op te groeien in een samengesteld gezin? Slaan we niet teveel door in ‘het perfecte plaatje’ te willen creëren en gaan we daarin niet voorbij aan de echte innerlijke gevoelswereld? Misschien kunnen we ons eens afvragen wat dit nou echt met ons doet? Elkaar steunen en begrip tonen in plaats van steeds maar een vinger te wijzen naar wat naar onze mening allemaal fout gaat zou een mooi begin zijn. Naast elkaar staan in plaats van tegenover elkaar. Moeders die andere moeders echt zien, elkaar steunen en er voor elkaar zijn. Op deze manier elkaar inspireren en voor elkaar zorgen. Dan geven we elkaar de ruimte om onze eigen keuzes te maken zonder dat er een oordeel aan wordt gegeven. Hoe mooi zou het zijn om van een andere moeder te horen: ‘Joh, je doet het goed!’
