Campertijd – wat ging er eigenlijk allemaal mis?

Dit jaar hebben we een rondje Europa gedaan met de camper. De landen Frankrijk, Italië, Oostenrijk en Duitsland hebben we een bezoek gebracht. Land voor land deden we aan en in vijf blogs nam ik jullie mee op onze reis. Ik bracht jullie op de hoogte van prachtige en bijzondere plekken, de ene nog mooier dan de ander, het was echt genieten. Maar zoals ook in het echte leven niet altijd alles op en top genieten is was dat ook tijdens onze vakantie het geval. Niet alles is altijd even leuk of gaat zoals je wilt. Daar gaat vandaag dit blog over. Wat ging er allemaal mis of was niet zo leuk tijdens onze weken weg met de camper?

Eigenlijk verlopen de eerste dagen best heel goed. Het is even aanpassen en anders plannen dan je normaal gesproken doet op vakantie. De boodschappen halen we bijvoorbeeld op rijdagen en niet op het moment dat wij eraan denken. Tja, met een camper gaat het net even anders maar dat drukt de pret zeker niet. In Frankrijk gaat alles moeiteloos en we hebben het goed naar onze zin. Een paar dagen later in Italië loopt het onderweg wat anders dan we hopen. Op de snelweg wisselen tunnels stukken open snelweg af en hoe dichter we in de buurt van Genua komen hoe drukker het wordt. Het lijkt wel of iedereen hier ontzettende haast heeft. Ik weet niet goed waar ik het zoeken moet en vanaf de bijrijdersstoel rem ik continue met Ewout mee. Hij heeft het echte stuur in zijn handen, bedient het gaspedaal met zijn voet en probeert ons veilig door deze chaos heen te leiden. Waar we eerst via een drukke slingersnelweg richting Genua rijden, begeven we ons nu op de A12 waar het al niet veel beter is. Deze autostrada die ons naar onze bestemming leidt is er eentje om nooit meer te vergeten. Met volle snelheid denderen met de vrachtwagens mee. Onze camper heeft er geen moeite mee en met het gas er flink op vervolgen we dapper onze weg. De op- en afritten hebben de Italianen wel heel erg kort gemaakt en bovendien zijn ze niet handig omdat ze precies voor of na een tunnelingang zijn gemaakt. Dit zorgt voor gevaarlijke situaties. We hebben slecht zicht als we de snelweg op willen en als we eraf willen moeten we vol in de ankers. Onze opluchting is groot wanneer we de snelweg mogen verlaten voor het laatste stuk naar de camping. Maar ook deze laatste kilometers liegen er niet om. Daar waar de weg nog redelijk breed begint en we moeiteloos onze weg kunnen vervolgen blijkt dit de laatste twintig minuten anders te zijn. Onze verblijfplaats ligt 400 meter op een berg, we stijgen dus gestaag tot het moment dat we in een klein plaatsje een soort zandweg op worden geleid voor het allerlaatste stuk. Later horen we van andere gasten dat dit de lokaal doorgaande weg is, het maakt hem er echter niet minder spannend om. We bereiken het moment dat we onszelf afvragen of de camper steeds groter wordt of de weg steeds smaller. Wat zijn we toch aan het doen? Ik ben degene die dit avontuur verzonnen heeft. In Nederland zag de site van deze natuurcamping er zo aantrekkelijk uit. In werkelijkheid is het voor ons een flinke onderneming om hem te bereiken. Het allerlaatste stukje loopt wel heel erg stijl naar boven maar we wagen het er gewoon op. Dat zorgt voor ontzag van de beheerders en de aanwezige campinggasten. Met de luxe camper van 7,5 meter lang misstaan we volledig op deze camping, het ding lijkt wel een slagschip tussen de rest. Toch blijven we hier vier dagen staan om eens even goed te ontstressen. Ook een idee van mij, in Nederland leek het echt top. Met een goed gevulde koelkast houden we het hier deze dagen prima uit. Na deze dagen van rust zijn we toch wel heel blij om weer richting de bewoonde wereld te rijden. Dezelfde weg als vier dagen geleden staat ons te wachten, alleen gaan we nu natuurlijk naar beneden. Eenmaal van de eerste berg af komen we meteen klem te staan, op de lokaal doorgaande zandweg, tegenover een enorme combinewagen. Een eerste aarzeling volgt maar al snel besluit de boer zijn wagen de berm in te rijden. Hij staat helemaal schuin op de berg terwijl wij met de camper nog op de weg staan. Met dank aan deze stoere boer kunnen we onze weg vervolgen en rijden langzaam richting het Noorden.

Een paar dagen later als we ons aan het Lago d’Iseo bevinden puffen we wat af. We zijn hier op een prachtige plek in Italië maar het punt is de temperatuur op de dagen dat wij er zijn. Met een graadje of 25 kun je je hier prima vermaken maar helaas is dat niet het geval als wij er zijn. We zitten middenin een hittegolf en tikken de 40 graden aan. Bovendien is het windstil. Doorwaakte nachten hebben we tijdens deze hitte en slapen doen we met alle ramen en deuren open. Zelfs dan is het niet om te doen. Overdag is het te heet om wat te ondernemen, we houden ons zo rustig mogelijk en zoeken zoveel mogelijk de schaduw op. Daar vermaken we onszelf met het lezen van een boek en wisselen dat af door verkoeling te zoeken in het meer. In het water is het bijna net zo druk als op de snelweg bij Genua want de rest van de campinggasten is op hetzelfde idee gekomen. Wanneer blijkt dat de hitte aanhoudt besluiten we Italië te laten voor wat het is en rijden naar Oostenrijk op zoek naar een wat koelere omgeving.

In Oostenrijk aangekomen is het inderdaad wat koeler. We staan hier op het terrein van een hotel. Het is een echte camperplaats met voorzieningen. Het probleem hier is alleen dat we schuin staan op een helling. We lossen het schuin staan zoveel mogelijk op door de wielen aan de voorkant van de camper op zogenaamde oprijblokken te zetten. Op deze manier staan we wat rechter en dat is wel zo prettig als je bijvoorbeeld in de keuken bezig bent. Het water kan dan gewoon weglopen en blijft niet in je gootsteen staan. De remmen hebben het zwaar gehad tijdens de pas die we over moesten. Ze stonken ons flink tegemoet en daarom willen we ze eerst goed laten afkoelen voordat we de handrem erop zetten. Tenminste, dat is ons plan. Op een bepaald moment ‘s avonds zitten we allebei in de camper en gaat het mis. Het gevaarte rolt over zijn blokken heen en terwijl we van de helling naar beneden hobbelen vliegt Ewout naar voren om ons weer tot stilstand te brengen. Gelukkig lukt dat en komen we met de schrik vrij. Met ons hele boeltje volledig op ramkoers staan we uiteindelijk een meter of twee voor een houten huisje, wat de voorziet in water en elektriciteit, stil. Met trillende benen en bonzende harten rijden we de camper weer terug naar zijn plek om hem dit keer veilig well op de handrem te zetten. De schrik zit er goed in. Onze Italiaanse buurman op deze camperplaats zit tijdens dit gebeuren in zijn camper en ziet het hele tafereel. Onze verwachting dat hij even uit zijn camper komt voor een praatje maakt hij helaas niet waar. Hij blijft zitten waar hij zit en blijft stoïcijns voor zich uitkijken. De zin om op deze plek te blijven is bij ons allebei verdwenen en de volgende ochtend vertrekken we vroeg richting Duitsland.

Dat rijden richting Duitsland blijkt nog niet zo gemakkelijk want de vrachtwagenroute die we hebben uitgestippeld voor onze verdere reis blijkt in eerste instantie niet zo breed te zijn als verwacht. Deze uitdaging die we niet uit de weg kunnen gaan duurt uiteindelijk een uur. Opgelucht halen we hierna adem en rijden verder naar Duitsland. Daar staan ons nog een paar heerlijke dagen te wachten.

Zo zie je maar, niets is wat het lijkt. Een serie van vijf blogs over een heerlijke vakantie met de camper met prachtige plekken heeft zeker ook een keerzijde met minder leuke dingen. Dit waren die van ons, hoe was jouw vakantie?