Hulptroepen in the house!

Onze kids worden groot. En ze zijn zelfstandig, aldus onze kids zelf. En omdat ze zo zelfstandig zijn, hebben Ewout en ik bedacht om het voorbeeld van onze vrienden te volgen. Zij hebben namelijk ook drie heel zelfstandige kinderen. Sinds kort koken de kids daar één keer in de week om de beurt. In de praktijk houdt dat dus in dat de kids daar één keer in de drie weken mogen koken. Een geweldig idee vinden ook wij. Dat kunnen we ook.

En dus hebben we bedacht dat de kids die full time bij ons wonen dit voorbeeld mogen volgen. En een paar weken geleden zijn we hier dus mee begonnen. Het zelfstandig zijn blijkt ineens toch wat meer begeleiding en sturing nodig te hebben. Althans bij oudste stiefzoon en oudste dochter. Jongste dochter daarentegen gaat als de brandweer en kookt alsof haar leven er vanaf hangt. Hoe grappig is dat?

Zo heeft oudste stiefzoon een paar weken geleden voor het eerst in zijn leven lasagna gemaakt. Welliswaar onder begeleiding maar goed, dat mag de pret niet drukken. Hij heeft het wel gedaan. Geen idee of het is blijven hangen allemaal en hij het nu helemaal zelf zou kunnen doen als hij weer lasagna zou moeten doen. “Oefening baart kunst”, denk ik dan maar. En “de aanhouder wint” viert in dit geval ook hoogtij.  Ewout en ik hebben met elkaar afgesproken hier echt consequent in te blijven en dus vol te houden.

Terwijl ik dit stukje type, is oudste dochter aan de kook. Letterlijk en figuurlijk kan ik toch wel enigzins stellen. Ewout stuurt haar aan en is al heel wat heen en weer naar de keuken gelopen. Vandaag gaat het allemaal niet geheel zonder slag of stoot. De zelfstandigheid viert duidelijk geen hoogtij vandaag. Maar we houden vol en we hebben het volste vertrouwen dat het helemaal goed komt.

Op het menu staat vandaag: Gekookte aardappelen, komkommersalade en speklapjes. Jummie, ik heb er zin in!