Heerlijk hoor, zo’ n avondje!

November! Sinterklaas is weer in het land. Ik weet nog goed dat met de komst van de stoomboot de spannende weken ook altijd weer aanbraken in ons gezin.
Cadeaustress tot de max. voor mijn meiden zodra hun schoen weer voor de eerste keer gezet mocht worden.

Bij Ewout was het al niet anders.
Daar ging bijvoorbeeld ook de cola tijdelijk de kast in. Deze werd gebombardeerd als “stuiterdrank” en het was zeker niet de bedoeling dat Ewouts jongste het zou drinken. Gaven we hem dit wel, “stuiterde” het arme kind letterlijk de kamer door. Met mijn “oudste” leek het al niet beter gesteld, zij leek door hetzelfde te zijn aangestoken.

Mijn “jongste” daarentegen reageerde in deze periode anders dan haar oudere zus en bonusbroer. Driftaanvallen waren bij ons thuis zeker geen uitzondering wat de jongste betreft. In aanloop naar de decembermaand werden deze meer dan normaal. Emoties blijken dan toch een groot iets wat lastig te verwerken is. En boosheid is dan een basis emotie waar je mee te maken kunt krijgen als je kind overprikkelt raakt. Tenminste, zo leek bij ons het geval.

Bij onze meiden op school werd een totaal andere definitie gegeven aan Sinterklaasfeest en in het bijzonder het surprisefeest. Daar werd zowaar een echt festival georganiseerd. Het surprises maken werd getransformeerd tot een ware wedstrijd. Welk kind heeft de mooiste surprise gemaakt, dat was de grote vraag die ieder jaar vooral de moeders bezighield. De avond voor pakjesochtend en het bezoek van de Sint werd de school opengesteld als een soort galerie. Alle ouders en kinderen mochten dan de surprises komen bekijken die in elke klas tentoongesteld stonden.

Sommige moeders kozen ervoor om niet mee te doen met deze poppenkast. Zij lieten hun kind zelf een mooie surprise knutselen, zoals het eigenlijk zou horen te gaan. Probleem is echter dat de lat door de andere moeders zo hoog was gelegd dat de kinderen van de “knutselmoeders” ook een prachtige surprise als cadeau terug verwachten. Ik kan me nog een jaar herinneren dat mijn oudste een surprise kreeg van een klasgenoot die zelf zijn of haar eigen surprise had geknutseld. Oudste was “not amused”  en dan druk ik mijzelf nog voorzichtig uit. Oudste kon daar natuurlijk niets aan doen, die schuld lag volledig mij bij. Ik had die lat zo hoog gelegd. Wist zij veel!
Nu kan ik me dat niet zo heel goed meer voorstellen maar toen deed ik daar vrolijk aan mee. Ik liet mij volledig meeslepen in deze surprise bubbel en knutselde er lustig op los terwijl mijn meiden met open monden toekeken. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn creaties niet eens de mooiste waren want er waren altijd surprises die nog mooier en groter waren. Blijkbaar was ik niet de enige moeder die zich liet meeslepen in haar enthousiasme. Het ironische is dat als ik nu het programma “de luizenmoeder” kijk vaak het hardst om dit soort dingen moet lachen. Zal je dan toch om het hardst moeten lachen als je dingen van jezelf herkent?

Onze kinderen werden wat groter en Ewout en ik probeerden het één en ander uit wat betreft het vieren van het heerlijk avondje. Zo kwamen wij erachter dat het geen goed idee was om met ons samengestelde gezin surprises te maken. Daar waar het ene kind vol enthousiasme aan een surprise begon, had een ander er eigenlijk helemaal geen zin in en begon er pas op het laatste moment aan. Dat leidde uiteindelijk weer tot een hoop gedoe en onbegrip.

Cadeau’ s met gedichten leek een jaar daaropvolgend een goed idee. De uitvoering vonden we alleen wat minder. Want ook in dit geval hadden we nu te maken met een aantal van onze kinderen die heel enthousiast cadeau’ s kochten en met dichten bezig waren en we hadden kinderen die op het laatste moment hun cadeau nog moesten kopen voor een ander. En dan hebben we het nog niet eens over het gedicht gehad. Deze avonden hebben Ewout en ik de stempel “geen groot succes” gegeven.

Uiteindelijk kwam mijn collega met een briljant idee. Het cadeau dobbelspel. Heel lief kocht ze het voor me, op een ochtend lag er een pakje op mijn bureau.
Dat was het begin van een jarenlange succesreeks van het cadeau dobbelspel.
De spelregels zijn simpel, koop twee cadeautjes voor jezelf die je erg leuk vindt en hou je aan het bedrag wat wij hebben vastgesteld.
Vol enthousiasme zien we al heel wat jaren blije gezichten als we met elkaar het cadeau dobbelspel spelen. Daar worden Ewout en ik ook weer blij van. Iedereen kijkt naar deze avond uit en het is altijd gezellig.
Helaas moesten we afgelopen jaar één van onze kinderen missen, dat vonden we echt heel jammer. We hopen dat we snel weer een keer met z’n allen aan de tafel zitten voor het cadeau dobbelspel. Ik zie er in ieder geval naar uit.