even terugblikken…..
Vandaag voel ik me een beetje warrig en onzeker als ik wakker word. Ik denk aan het afgelopen jaar en wat er allemaal is gebeurd deze afgelopen 365 dagen. 2018 was in meerdere opzichten een onrustig jaar voor ons.
Ewout en ik bleven samen achter in ons grote witte huis, verkochten het en verhuisden van het altijd drukke Amersfoort naar het rustige Aarlanderveen. We wonen nu ruim een maand in ons nieuwe huis en al voelt het prima dat we deze stap hebben gezet, is het best even wennen. Ik vind het een gek idee als ik bedenk dat het grote huis in Amersfoort waarvan ik altijd heb geroepen dat het niet mijn plek is, toch als een vertrouwde thuisbasis is gaan voelen. Een vertrouwde thuisbasis die ik samen met Ewout in het nieuwe jaar nu verder mag opbouwen op onze nieuwe plek.
2018 is ook het jaar waarin ik mijn vaste baan in de logistieke sector op heb gezegd om zelf mijn eigen boek te gaan schrijven. Dit wordt mijn grote uitdaging voor het nieuwe jaar. Ik kijk hier naar uit maar ik vind het ook wel heel spannend. De onzekerheid of het allemaal zal lukken maakt me soms zelf ook onzeker. Als ik onzeker ben ga ik piekeren en de meest verschillende scenario’s in mijn hoofd bedenken. Ik kan wel zeggen dat dit niet mijn beste karaktereigenschap is. Het helpt me in ieder geval niet van mijn onzekerheid af heb ik gemerkt. Mijn voornemen voor het nieuwe jaar is dan ook om niet meer te piekeren. Ik hoop dat dit echt gaat lukken. Afgelopen week zag ik Arie Boomsma op televisie en hij vertelde dat mensen met goede voornemens voor het nieuwe jaar deze met goede moed beginnen maar dat onderzoek uitwijst dat de meeste mensen op 12 januari weer terug zijn gevallen in hun oude patroon. Laat ik er in dit geval maar vanuit gaan dat Arie geen gelijk heeft. Ik kan dit!
2018, het jaar waarin ik het ook weer fijn vond om boeken te lezen. Het beste boek wat ik dit afgelopen jaar gelezen heb is “als ik mijn ogen sluit” van Elizabeth Musser. Zoals de uitgever het zelf al aangeeft is dit boek een ode aan vergeving en genade. Jason, het 6-jarige zoontje van Henry en Libby Blough, lijdt aan een ernstig hartdefect en moet binnenkort zijn vierde operatie ondergaan. Henry werkt bij een drukkerij en kan al die dure operaties niet van zijn loon betalen. Zonder dat zijn vrouw het weet, stelt hij zich beschikbaar als huurmoordenaar, net als zijn vader ooit deed.
Maar hij faalt. Josephine Bourdillon, de vrouw die hij had moeten vermoorden, is niet dood, maar ligt in coma. Ondertussen wordt Jase’ toestand kritiek. Wetend dat hij niet voor de mislukte opdracht betaald zal worden, probeert Henry Josephine opnieuw te vermoorden, maar haar ziekenhuiskamer wordt goed bewaakt en hij slaagt er niet in om bij haar te komen. Als hij thuiskomt, wacht zijn vrouw hem op met goed nieuws: het geld is binnen en Jase kan geopereerd worden. Henry is opgelucht, maar ook bezorgd. Waarom is hij toch uitbetaald?
2018, het jaar waarin ik het ook weer heerlijk vond om af en toe een film te kijken, net als heel veel andere mensen. De beste film die ik dit afgelopen jaar gezien heb is “Rafael”. Deze film gaat over Nazir en Kimmy. Tijdens de Arabische Lente wil de Tunesische Nazir naar Nederland vluchten, maar het lukt hem niet om een visum te krijgen. Hij besluit illegaal naar Europa te gaan, met hulp van zijn hoogzwangere vrouw Kimmy.
De laatste dagen van 2018, voor mij was een vooral een jaar van dingen afsluiten. Ik ben benieuwd wat 2019 in petto heeft.
Ik wens iedereen een fijne jaarwisseling.
