Daan leest!
Met 4 en 5 mei voor de deur gaat mijn interesse voor lezen van boeken vooral uit naar de Tweede Wereldoorlog. Een thema waar al heel veel over is geschreven en waar, denk ik, nog steeds veel over te vertellen is. De laatste jaren merk ik dat wanneer we weer dicht bij 4 mei komen de discussie ‘wel of niet herdenken’ regelmatig oplaait. ‘Het is allemaal zo lang geleden’ is een veelgehoorde stelling, ervaar ik om me heen. Maar is dat ook echt het geval? Dit jaar is het 74 jaar geleden dat de tweede Wereldoorlog tot een einde kwam. Als ik bedenk dat mijn schoonvader dit jaar 90 jaar is geworden, vind ik zelf dat die 74 jaar wel meevalt. Hij heeft deze oorlog bewust meegemaakt. Ik weet zeker dat er nog vele anderen zijn bij wie dat ook het geval is. Buiten het feit om dat we met steeds meer mensen zijn die deze gruwelijkheden niet fysiek hebben meegemaakt ervaar ik zelf zeker wel de behoefte om te blijven herdenken. Al is het alleen maar om ons er bewust van te blijven dat wat er gebeurd is nooit meer mag gebeuren.
Vervolging van mensen, het zeer pijnlijke thema waar het in de Tweede Wereldoorlog allemaal om heeft gedraaid. Vervolging van mensen, het zeer pijnlijk thema wat vandaag de dag nog steeds actueel is. Het toch heel verdrietig, wat doen wij mensen elkaar eigenlijk toch allemaal aan? Waar komt die haat, de voeding voor deze ellende, toch vandaan? En dan een belangrijke vraag die mij steeds in mijn gedachten is: ‘Wat kunnen wij zelf doen om deze bitterheid te verdrijven uit onze levens’? Om dat te kunnen doen is het, denk ik, belangrijk om de geschiedenis levend te houden. Door bijvoorbeeld het lezen van boeken over dit onderwerp en door te blijven herdenken zullen we niet vergeten. Bitterheid krijgt op deze manier geen kans om opnieuw wortel te schieten in ons hart en in ons hoofd. Ik denk dat het goed is dit te blijven beseffen.
Op mijn ‘wil ik nog lezen lijstje’ heb ik heel wat boeken staan die over dit onderwerp gaan. Vandaag wil ik één van de boeken bespreken die ik inmiddels heb gelezen. Ik heb het over ‘t Hoge Nest, geschreven door Roxanne van Iperen. Dit boek beschrijft het waargebeurde verhaal van twee joodse zussen in het verzet, een onderduikvilla in ’t Gooi en het onvermijdelijke verraad wat zal volgen. De twee dappere dames Janny en Lientje runnen tijdens de Tweede Wereldoorlog een onderduikvilla voor Joden in Naarden. Moet je nagaan, zelf groot gevaar lopen omdat je van Joodse afkomst bent en dan dit doen. Wat een moed! Dat gevaar kom, op een dag vallen de Duitsers binnen. Ze zijn verraden! De gang naar de concentratiekampen volgt, een loodzware tijd waarin leven en dood heel dicht bij elkaar liggen.
De eerste hoofdstukken is even doorbijten, het verhaal komt iets moeilijk op gang vanwege een waslijst van feiten die aan het eigenlijke verhaal voorafgaan maar wel nodig zijn om het hele verhaal te kunnen begrijpen. Daarna laat ik me vol verbazing in het verhaal zuigen. Tijdens het lezen besef ik me telkens weer hoe bizar ik het vind dat dit allemaal echt is gebeurd. Het afzonderen van de joden, de gruweldaden van de Duitsers die daarop volgden maar ook het wegkijken van de Nederlanders, het is een strategisch plan geweest wat met voorbedachte rade is uitgevoerd. Tot en met de manipulatie aan toe. Dit grijpt me aan en houdt me volledig vast. Roxane van Iperen heeft, volgens mij, in dit boek een heel belangrijk stuk van de Nederlandse geschiedenis op papier weten te zetten. Een zeer boeiend verhaal wat naar mijn mening niet verloren mag gaan. Een aanrader om zelf te lezen, om cadeau te doen maar zeer zeker ook om in je eigen boekenkast hebben staan.
