Bonus of toch niet?

‘Bonusouder’, als ik erover nadenk vind ik het eigenlijk best een gek woord.

In September 2008 werd ik de geliefde van Ewout, een man met drie tienerzoons. Zelf was ik toen moeder van een tienerdochter en eentje die deze status nog mocht gaan bereiken. Ik had inmiddels bijna vier jaar de status van gescheiden vrouw en was, zoals zoveel andere moeders, een ‘single mom’ die haar kinderen moest afgeven aan haar ex en zijn nieuwe echtgenote.

Nieuwe echtgenote was op dat moment al niet zo nieuw meer en heel wat jaartjes zichtbaar op de voorgrond. Ik was ervan overtuigd dat ze niet mijn tegenstander was. Tenminste, dat was mijn uitgangspunt.

Sommigen waren er stellig van overtuigd dat ik die eerste vier jaar na mijn scheiding een ‘mom met relatie’ was. Zelf zie ik dat toch wat anders en vind mezelf achteraf gezien meer een ‘mom op zoek’. In ieder geval veranderde mijn status wel op het moment dat ik Ewout leerde kennen die ene dag in september.

Tijdens de scheiding in 2004 stak een akelige jaloezie bij mij de kop op. Ik wist niet dat ik het in me had, de ‘leegte’ die ik in mijn hart voelde moest worden opgevuld. Tenminste, dat had ik mezelf tot doel gesteld. Ik kan wel zeggen dat het mijn uitgangspunt was.

Overtuigd van het feit dat ex meer dan gelukkig was, alleen niet met mij, maakte toen iets in me los waar ik eerder het bestaan niet van wist. Ik ging opzoek naar een nieuwe invulling voor mijn ‘leegte’ en ontdekte langzaamaan dat ik mijn gebroken hart had verward met een ‘leegte’ die ik wel eventjes zou kunnen opvullen. Stellig was ik over dit uitgangspunt, ik kon er echter niet mèèr naast zitten.

Eens in de twee weken werden onze meisjes op vrijdagmiddag door hun vader opgehaald bij hun gastouder voor een weekend logeren. Tijdens deze weekenden bouwden ze daar een band op met elkaar, iets dat gezond en belangrijk is voor opgroeiende kinderen. Tenminste dat was mijn uitgangspunt.

Probleem was alleen dat ik in deze volle overtuiging het niet eens was met mijn hart. Eigenlijk wilde ik namelijk mijn kindjes helemaal aan niemand af geven. Het deed me pijn om ze te laten gaan. Ik moest dealen met een stekende pijn in mijn hart die uitstraalde naar de rest van mijn lijf. De pijn van deze worsteling is nooit helemaal weggegaan, ook in de jaren daarna niet. Waar het gevoel de eerste jaren alles kon overheersen, droeg ik het jaren later, nog steeds met me mee maar dan sluimerend. Het was in mijn systeem gaan zitten en onderdeel van ‘mij’ geworden.

Het leven wordt totaal anders wanneer je als kersverse ouders uit elkaar besluit te gaan. Niet meer met elkaar door één deur willen of kunnen maar toch onlosmakelijk met elkaar verbonden blijven door de kinderen. Nadat je bent bijgekomen van de eerste grote chaos en opgelucht bent dat je de scheiding hebt overleefd, is het tijd om de rollen in het leven opnieuw te verdelen. Iedereen is er nog, alleen is niets meer hetzelfde.

Andersom, bij moeder van de kinderen van mijn geliefde, heb ik geprobeerd ‘haar’ grond niet te betreden. De pijn die ik voelde bij mijn eigen kinderen moest haar toch ook niet onbekend zijn. Tenminste, dat was mijn uitgangspunt.

Het is goed om even stil te staan bij de vraag of ik dit ook over heb kunnen brengen. In diezelfde tijd moest ik namelijk zelf ook een eigen plek in het nieuwe geheel zien te verwerven. Het voelde als een lastige en gevoelige uitdaging. Loyaliteit speelde op van alle kanten, het is een hardnekkig iets heb ik ervaren in de loop van de jaren. Het zit gewoon ingebakken in de mensheid. Goed bedoeld kan het echt iets moois zijn. Helaas heb ik de andere kant ook gezien toen het zijn lelijke, destructieve kop opstak.

Scheuring na scheiding, het kan toch nooit de bedoeling zijn. De hartverscheurende werkelijkheid laat ons in zo’n geval moederziel alleen achter. Dit scenario, het is er één die we, helaas, vaak genoeg tegenkomen.

Reageren vanuit eigen pijn, een pijn die alles lijkt te overheersen en die alle verdedigingsmechanismen aan het werk heeft gezet, het kan enorme gevolgen hebben voor de betrokkenen. Vermeende winnaars komen er na verloop van tijd achter dat ze het toch niet zijn. Verliezers hebben plotseling de overhand gekregen. Leven met de scherven van een gebroken huwelijk, het is alles behalve makkelijk.