Bijzondere vrijdag
Afgelopen vrijdag was het zover. Jongste werd geopereerd aan haar onderkaak. Na een jaar voorbereiding door de orthodontist met allerlei verschillende beugels was het dan nu toch echt zover.
Met een dubbel gevoel vertrekken we vrijdagochtend richting het St. Antonius in Utrecht. Jongste maar ook wij hebben erg uitgekeken naar deze dag. Tegelijkertijd zien we er ook vreselijk tegenop. Het is namelijk een zware ingreep. Jongste’s onderkaak zal op twee plaatsen gebroken worden en vervolgens naar voren worden gezet.
Het is allemaal een medisch gebeuren. Jongste heeft namelijk last van een overbeet. En deze is zo aanzienlijk dat een operatie onvermijdelijk is.
Eénmaal in het ziekenhuis aangekomen is jongste nog flink aan het appen met vrienden en familie. Ik ben blij want de afleiding is welkom. En dan gaat het ineens sneller dan verwacht. We worden opgeroepen. Jongste mag zich omkleden, haar kleding en tas met spullen wordt ingenomen en zal alvast richting de verpleegafdeling worden gestuurd. Een half uur eerder dan gepland wordt ze de O.K. binnen gereden op haar bed. Het is dan precies één uur. Ruim twee uur zijn ze met haar bezig. Ondertussen is ook Ewout gearriveerd en samen wachten we in de ruimte van de verpleegafdeling op het verlossende telefoontje van de uitslaapruimte.
Tijdens het wachten bedenk ik me ineens wat een gezegende moeder ik toch ben. Ik ben dankbaar om een moeder te zijn van gezonde kinderen en voel op dit moment mee met moeders waarvan dit niet vanzelfsprekend is.
En dan komt voor ons uiteindelijk om kwart over drie het verlossende telefoontje van de uitslaapruimte. Of we meteen willen komen.
Omdat jongste dacht dat ze thuis was op het moment dat ze uit haar narcose kwam, was ze even in de war en had het verplegend personeel haar handen “vol” om haar in bed te houden.
Daar ligt ze dan, mijn “kleine” meisje, net een pijnlijke operatie achter de rug. Ik ben blij dat ik weer bij haar mag zijn. Jongste vraagt steeds of ik haar niet alleen laat. Natuurlijk laat ik je niet alleen liefje. Ik blijf bij je.
