Bij Mama thuis…

Mijn oudste is de hort op. Nou hobbelt ze al een tijd van hot naar her en doet vooral haar eigen ding. En zo hoort het natuurlijk ook. Oudste is al achttien en dan is het tijd dat je je losmaakt van je ouders en je ouderlijk huis. Zo gaat het ook hier thuis. That’s nature, denk ik dan maar. Ewout houdt me steeds maar voor dat het heel gezond is wat ze doet. Hij roept regelmatig: “zo hoort het, Daan, het is goed wat ze doet”, en hij heeft gelijk.

Oudste is nu in Apeldoorn bij haar vriend. Zijn moeder is op vakantie en nu passen ze op het huis. Drie weken. Ik moet wel even wennen aan deze nieuwe situatie. Oudste heeft zelfs haar kamer opgeruimd toen ze wegging. Ze pakt het serieus aan.

Ik voel me maar een beetje raar onder dit hele gebeuren en vraag me af waarom ik met zo’n gek gevoel rondloop. Zou ik mijn kuiken dan toch gewoon missen? Ik begrijp het eigenlijk niet zo goed van mezelf. Ik zou mijzelf opgelucht moeten voelen bedacht ik nog. Er “verdwijnen” nu geen dingen meer spontaan en ook het meeste serviesgoed staat weer  schoon in de keukenkast in plaats van smerig op de kamer van oudste. Dat is toch allemaal heel fijn?

Inmiddels zijn we een week verder, ik ben weer een beetje tot rust gekomen en gewend aan de nieuwe situatie in huis. Het wordt zaterdag en dan gaat ineens de telefoon. Mijn oudste kuikentje belt. Zou ik dan toch niet de enige zijn die wat moeite heeft met dit  zogenaamde “oefen” losmaak proces? Oudste doet het goed. Ze heeft het naar haar zin. Een klein praatje als opening en dan komen de vragen. Vragen van oudste. Hoe is het Mam? Is alles goed bij jullie? En hoe is het met …? Eén voor één komen de namen van haar stiefbroers en zusje voorbij. De twee dagen hierna herhaalt dit zich. Mijn hoofd vult zich ineens ook met een heleboel vragen. Want zou mijn kuikentje thuis misschien dan toch ook missen? Als ik het haar vraag, komt eerst de, door mij, verwachte wedervraag: Mag dat dan niet? Natuurlijk mag dat! Graag zelfs.

Liefs xxx