Wie, wanneer, waar……..
De feestdagen……….het is altijd een heel georganiseer vind ik. Ewout en ik hebben vijf jaar een zogenaamde “latrelatie” gehad en toen vond ik het al een heel gedoe om alles goed te regelen voor alle kids en zeker rondom de feestdagen.Nu we een echt samengesteld gezin zijn, ervaar ik het al niet beter. Wie is waar met welke Kerstdag en welk kind is waar met Oud&Nieuw?
Vroeger toen de kids nog klein waren ging het toch wel wat gemakkelijker. Ik besprak met mijn ex-echtgenoot gewoon wie welke feestdag voor zijn of haar rekening nam. En Ewout deed dat ook met zijn ex.
Tegenwoordig gaat het anders en nemen de kids het zelf over. Ze zijn inmiddels zo groot geworden dat ze het zelf beslissen. Tenminste de meesten hier ervaar ik nu.
En dat veroorzaakt meteen een nieuwe uitdaging voor de kids. Ik zie ze hiermee worstelen. Want hoe vertel je je andere ouder dat je dit jaar niet komt met de feestdagen? Omdat je je eigen plannen hebt of gewoon omdat je geen zin hebt om heen en weer te gaan dit jaar? En hoe ga je dan als kind dit verder oppakken? Is het dan niet mogelijk om deze confrontatie op de één of andere manier te ontwijken? Want tenslotte wil je geen van je ouders kwetsen. Een “loyaliteitsissue”, zo’n vervelend gevoel waar je wel vaker mee te maken krijgt als kind van gescheiden ouders.
Ik heb geprobeerd om mijn kinderen zoveel mogelijk mee te geven dat eerlijkheid en openheid de weg is die we moeten volgen. Best lastig als je het natuurlijk voor het eerst in de praktijk moet gaan brengen en als je van te voren weet dat de ander er wellicht niet zo goed op zal reageren als je hoopt. Daar word je onzeker van, dat is logisch en dat begrijp ik maar al te goed. Ik denk echter ook dat je nooit iemand zo moet behandelen zoals je zelf ook niet behandeld wilt worden, ook al reageert de ander misschien niet zoals je hoopt. Ja, deze behoort echt in de categorie “uitdagingen van het leven”.
En daar sta je dan. als ouder en als achtervanger. Ik bid dat de dingen die ik ze heb meegegeven in de opvoeding goed geland zijn en dat ze open, eerlijk en tactvol omgaan met uitdagingen die ze in hun leven tegen gaan komen en dat ze ze vooral niet uit de weg zullen gaan.
Was dat niet weer een lesje in loslaten voor mij?
