Om de vinger

Ik heb af en toe van die akelige zwakke momenten. En het lijkt wel of mijn kinderen daarvoor een ingebouwde sensor hebben. Moeiteloos slaan ze vervolgens genadeloos toe wanneer het zover is. Zo ook laatst. Mijn oudste dochter was tot laat met school weggeweest. Het was echt heel erg laat geworden. Gelukkig was ze de volgende dag de eerste twee schooluren vrij om vervolgens twee lessen te moeten volgen. Eén van deze twee lessen was een gymles. En daar had ze dus geen zin in. ‘s Nachts na terugkomst begon haar offensief al. Gelukkig had ik Ewout naast me staan en was ik onvermurwbaar. Trots op mezelf ging ik naar bed. Ik had voet bij stuk gehouden!

Jammer voor mij, maar de volgende ochtend begon het vervolgoffensief. De sms-jes en what’s upjes vlogen om mijn oren terwijl ik op mijn werk zat. Vervolgens belde ze me op om mondeling toe te lichten hoe oneerlijk het toch wel niet was dat ze naar school moest. Ze had toch mooie cijfers? Haar school lijdt er toch niet onder? En of ik wel niet wist hoe moe ze was. Zo oneerlijk allemaal, aldus mijn oudste dochter. En zo ging ze nog even door.

En ik? Ik was zwak! Ik ging door mijn hoeven. En waarom? Om van het gezeur af te zijn!

Hoe erg is dat? Met het gevoel van de zwakste schakel stuurde ik een sms-je naar Ewout met de tekst: “Ik ben een zwakkeling en ik zit om iemands vinger”. Daarna heb ik mezelf en Ewout plechtig beloofd dat ik echt hoop dat ik er niet zo vaak meer intrap.