Blij verwarmend ei
Het is de laatste dag van oktober. Het loopt tegen lunchtijd, de ochtendkou is opgetrokken en een heerlijk zonnetje schijnt. Ik wandel samen met vriendin een rondje rond de Zegerplas in Alphen aan den Rijn. Even de wind door onze haren laten waaien en genieten van deze heerlijke plek. We willen onze wandeling afsluiten met een lunch, eten moeten we tenslotte toch dus waarom niet op een prachtige plek als deze? Het laatste stuk naar het restaurant lopen we op een lange steiger boven het water. De warme zonnestralen verwarmen onze gezichten op deze prachtige herfstdag. Samen lopen we mijmerend rond en kijken uit over het water, het laatste stuk richting onze lunch.
Totdat plotseling mijn oog valt op een grijze vlek die voorbij lijkt te flitsen links op de oever. Het gaat heel snel allemaal en voordat ik besef wat er gebeurt scheurt er letterlijk een enorm brok energie de steiger op in de vorm van een grote Husky. Even denk ik dat het de hond van oudste is. Deze gedachte duw ik snel weer weg want ik herken het aquablauwe tuig van deze hond niet.
Ik heb het heel erg mis, hij is het namelijk wel. Met een triomfantelijke blik van ‘ja, ik heb je’ kijkt hij me aan vanaf de hoek van de steiger. Een enorme hond, ik zie werkelijk de energie van hem af spatten. Een moment lijkt hij te bedenken wat hij gaat doen, dat duurt echter niet lang. Voordat ik er erg in heb stormt veertig kilo blije hond op ons af om ons te begroeten. Hij is door het dolle heen zo blij en weet van gekkigheid niet wie hij het eerst zal begroeten. Vriendin kent hij helemaal niet maar het maakt hem allemaal niets uit, ze krijgt hetzelfde welkom alsof ze een wereldreis heeft gemaakt en nu weer eindelijk terug is. Energiek springt hij op, loopt over onze voeten heen, hapt in onze handen om ons als het ware mee te nemen naar de rest van de roedel die op het strandje aan de andere kant van de steiger geduldig staat te wachten. Het grote blije ei van oudste. Die zag dat haar hond een paar momenten daarvoor iets op had gemerkt, plotseling stilstond, zijn oren spitste en er vervolgens als een speer vandoor te ging. Verbaasd over wat er gebeurde en geen idee dat het haar eigen moeder was daar op de steiger. Aan de kleur van mijn jas en het aanhoudende Husky-enthousiasme kreeg ze in de gaten dat ik het was daar op die steiger. Vanaf de kant hoorde ik haar vragend ‘Mam?’ roepen.
Ondertussen hadden we op de steiger de eerste enorm enthousiaste begroeting ondergaan. Husky’s kletsen en die van oudste doet dat ook. In onverstaanbaar honds leidde hij ons de steiger af, draaide zijn kop om, keek me met blije ogen aan en ‘kletste’ honderduit in zijn eigen taal. Het raakt mij. Ik zie zijn onstuimige blijheid, zijn onbevangenheid waarin hij onbezorgd blij rond stuitert en speelt, zich totaal niets aantrekkend van wat anderen van hem vinden. De oneindige energie die hij heeft spat van hem af, de blijheid die hij uitstraalt, het verwarmt mijn hart en laat het overstromen. Dit is nou echt liefde, bedenk ik me. Het voelt werkelijk hartverwarmend. Ultiem geluk, het zit hem echt in de kleine dingen en momenten. Ze zijn er echt, de kunst is alleen om ze te herkennen en ze toe te laten zodat ze je hart kunnen verwarmen.
