Loslaten……

Loslaten………dat is het thema wat steeds weer terugkeert in mijn leven. Ik kan er wel een heel boek over schrijven. Bij ons in de kerk wordt er ook regelmatig gepreekt over “loslaten”. En hoe zit dat dan ten opzichte van je kids? Wanneer laat je als ouder je kind op een bepaald moment los? Niet ineens met alles tegelijk natuurlijk. Stapje voor stapje bedoel ik dan. Ewout en ik hebben het er regelmatig over en laatst vertelde hij het zo mooi. “Daan, je moet het zien als bij de vogels……….er komt een moment dat vogelmoeder of vogelvader z’n jong over de rand van het nest duwt zodat het zijn of haar eigen vleugels uit moet gaan slaan om voor het eerst zelf te vliegen”. Ik vond dit echt een heel mooi voorbeeld. Het is zo toch maar mooi geregeld door moedertje natuur, vind ik. En met onze eigen kinderen? De oudste hier is nu zeventien maar die heeft zelfs nog geen weet van het feit dat hij denkbeeldige vleugels heeft, laat staan dat hij beseft dat hij ze uit kan slaan. Voordat wij als ouders dat kunnen gaan loslaten hebben we wat dat betreft nog een mooie  en uitdagende taak in het vooruitzicht.