Grote uitdaging
Je hebt soms van die dagen die achteraf het stempel “grote uitdaging” mogen dragen. Gisteren was zo’n dag die bij ons zo de geschiedenisboeken ingaat.
Het zat al niet echt mee op mijn werk. Het was een redelijk vermoeiende werkdag want door een aantal “rariteiten” liepen de dingen niet lekker. Ik was opgelucht dat ik rond kwart voor zes in de auto stapte om naar huis te rijden.
Onderweg naar huis bedacht ik me ineens dat ik door de drukte helemaal vergeten was om dertig euro over te maken naar de bankrekening van oudste. Dat had ik wel beloofd. Ik was namelijk de avond ervoor gezwicht om een gedeelte kleedgeld van de maand Maart over te maken. Oudste heeft een uitdaging dat is namelijk leren omgaan met geld. Het lijkt wel alsof het verdampt zodra ze het aanraakt. Ik herken dit gedrag in mijzelf van vroeger dus ik denk dat het wel belangrijk is dat ze dit toch snel gaat leren. Het is een lastige en vervelende eigenschap waar je alleen maar last van hebt en dus kun je maar beter snel leren met geld om te gaan, althans dat is mijn mening. Vandaar dat Ewout en ik er bovenop zitten. Omdat ze van haar bed was gevallen is ze ditmaal ergens op gevallen met een gat in haar broek (en bil) tot gevolg. Er vervelend allemaal natuurlijk, vooral voor de bil. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken…oudste wilde broeken shoppen maar had natuurlijk (weer) geen geld. Na een discussie met ons was ik degene die zwichtte en aangaf dertig euro over te zullen maken. En dat was ik nou juist vergeten!
Omdat het de hele dag zo regende en er geen telefoontje van oudste was gekomen had ik nog even de hoop dat ze niet was gaan shoppen. Maar niets was minder waar. Toen ik de app checkte zag ik dat de afschrijvingen waren gedaan maar dan van de bankrekening van jongste. Oei, daar zijn dus enige charmes in de strijd gegooid door oudste dacht ik. Dat kan een keer, maar voordat je er erg in hebt, ben je het overzicht kwijt als ouder. Zelfs het voltanken van de scooter was gedaan van de rekening van jongste. En dat was echt niet nodig geweest, oudste had best even bij de pin haar saldo kunnen checken en dan had ze gezien dat ze van de zes euro op haar rekening zelf het tanken had kunnen betalen. En als ze haar saldo bij de het pinautomaat toch aan het checken was en had gezien dat ik vergeten was om de dertig euro over te maken, had ze best haar moeder even kunnen bellen. Moeders zijn tenslotte ook mensen. En dus kunnen ze ook dingen vergeten. Nou denk ik dat mijn kinderen meteen zullen zeggen dat als ze dit lezen dat ik altijd heel veel dingen vergeet. Met die stelling is het misschien dan ook een logische gedachte dat ze van te voren wisten dat ik dit ook zou vergeten. Tja, als ik als moeder toch al alles vergeet?
Maar goed, dit had dus ruzie tot gevolg in Huize Weltervree (ja, lieve jongste, als je dit leest; dit is sarcastisch lieve schat). Twee hele boze meiden, jongste boos omdat we fel hebben aangegeven dat ze geen geld mag lenen aan haar oudere zus. Oudste boos omdat ik mij niet aan mijn afspraak heb gehouden. Ik had die dertig euro moeten overmaken! Het is toch niet meer dan logisch dat haar zusje het had betaald?
Ondertussen was Ewout druk in de weer met pizza’s maken. Drie grote bodemplaten pizza want alle kids zijn thuis. En dus moet er genoeg eten op tafel komen. Op het moment dat hij de ovendeur van de voorverwarmde oven open wil doen valt deze met een grote klap op de grond. Onze mooie inbouw Boretti van nog geen jaar oud. Al het glas van de deur is door de klap in kleine stukjes gevallen en alle kanten opgeschoten. Wat een ravage. Na de eerste schrik maken we snel foto’s want een ovendeur van nog geen jaar oud die zomaar naar beneden komt vallen, is toch wel heel bizar. Dit melden we bij Boretti en vragen om een nieuwe ovendeur. Met een moeilijk zelfgemaakte constructie lukt het Ewout toch om de pizza’s warm te krijgen terwijl ik het glas opruim.
Daarna zijn we de tafel gaan dekken en zuchtten we allebei even de rust tegemoet. Maar dat bleek stilte voor de storm want oudste bonus met zijn volwassen behaalde leeftijd zien we naar beneden komen. Uit zijn torenkamer geroepen omdat het eten klaar is en schitterend in ochtendjas. Aangezien we daar duidelijke afspraken over gemaakt met ons Heerschap mocht hij wat ons betreft weer terug naar boven om zich aan te kleden. Strijdlustig ging ook zijn strijd met ons aan, had geen idee wat er zich allemaal hiervoor had afgespeeld. En hij had zich goed voorbereid, was echt helemaal klaar voor de discussie. Hoe zat het met ons? Wij waren er nu echt klaar mee. De stemverheffing van Ewout was nu genoeg. Boos stampend en roepend dat we hypocriet zijn als ouders omdat de meiden wel in onesie aan tafel mogen, ging hij naar boven om binnen een paar minuten weer, welliswaar mokkend, plaats te nemen aan tafel.
Na het eten was het welletjes voor mij. Nadat Ewout en ik de boel op hadden geruimd ben ik naar onze slaapkamer gegaan om de rust op te zoeken. Ik heb mijn E-book erbij gepakt om vervolgens even helemaal “verdwijnen” in het verhaal. Heerlijk! Soms kan verdwijnen in de verhalenwereld van de letters toch zo fijn zijn.
