Als het anders loopt, wat dan?
Het leven kan soms grillig zijn, we hebben de dingen niet altijd zelf in de hand. Wat nou, als het even niet gaat zoals je denkt of had gehoopt? Verwachtingen die niet uitkomen, aanlopen tegen je eigen boosheid, frustratie, machteloosheid en verdriet. Overweldigend verlies en moeilijke emoties ervaren van dingen waar je vol vertrouwen voor bent gegaan. Dingen die er plotseling niet meer zijn. Gebeuren dingen met een reden of is deze stelling simpel gezegd regelrechte onzin?
Een hoofd waarin storm heerst, waarin je iedere keer tegen jezelf zegt dat het ooit beter wordt, gewoon om jezelf moed in te spreken. Het ‘beter’ wat ver van je af lijkt te staan. Hoe vind je dit beter? Hebben we het hier over je eigen weg weer terug? Opnieuw beginnen, de storm in je hoofd temperen zodat hij uiteindelijk gaat liggen, waar begin je? De tijd is aangebroken om een schuilplaats te zoeken en het uit te vogelen.
Misschien een beetje open deur om te stellen dat negatieve gedachten en woorden op lange termijn geen goed brengen. Hoe zit het eigenlijk met positieve gedachten? Geven deze je de veerkracht terug waar je zo naar hunkert en naar verlangt? En is dat wat je zoekt enkel te vinden in positiviteit, is dit de sleutel voor het hervinden van je eigen geluk?
Allereerst is het belangrijk om alles wat je voelt toe te laten. Het maakt daarin niet uit of het positief of negatief is. Weet dat je niet echt kunt genieten als je de andere kant van de medaille niet kent. Positief en negatief, ze horen eigenlijk bij elkaar, houden ons in balans en leren ons echt te voelen. Huil maar eens goed om negatieve dingen die zijn gebeurd. Voel wat het met je doet, het is echt en mag er daarom ook zijn. Laat dus maar komen die huilbui, het is goed om het niet van binnen op te kroppen. Huilen is gezond, het lijkt misschien gênant maar het ruimt echt op en geeft lucht. Nieuwe lucht vol zuurstof, we hebben het nodig om te kunnen leven.
Hoe naar ook, iets vervelends wat is gebeurd kun je het met geen mogelijkheid meer terugdraaien. Hiertegen vechten heeft dus geen zin. Door alle tijd te nemen die je nodig hebt, komt er uiteindelijk een moment van besef dat je voelt dat het een heel klein beetje beter is geworden. Zomaar, ineens merk je dat je het keerpunt hebt bereikt. Op de bodem van de put blijk je toch een puntje van licht te kunnen zien waarin de weg terug zichtbaar wordt.
Kijk eens met een eerlijke blik naar eigen verwachtingen en stel jezelf de vraag of ze realistisch waren. Verwachtingen mag je bijstellen naar wat wel kan. Het oude daarin loslaten betekent niet dat er geen nieuwe dingen voor je klaarliggen. Kijk in het hier en nu en vooral niet te ver vooruit. Op deze manier maak je het voor jezelf niet te groot en blijft het bovendien behapbaar. Overzichtelijk stapje voor stapje voorzichtig vooruitgaan totdat het moment komt dat je ziet wat voor stuk je al gelopen hebt. Besef dat plannen bijstellen niet fout is, het is realistisch.
Voel je niet schuldig, zie nieuwe kansen als mogelijkheden om nieuwe dingen te doen. Mocht je erachter komen dat je jezelf met anderen vergelijkt, houdt daar dan mee op. Jouw leven is uniek, net als dat van een ander ook uniek is. We zijn niet met elkaar te vergelijken. Het gekke is dat we deze onhebbelijke gewoonte van het vergelijken allemaal hebben ontwikkelt. Tijd om hierin los te laten, jij bent waardevol, ik ben waardevol, ieder op onze eigen unieke manier.
Wat je omstandigheden ook zijn, heb vertrouwen. Zie het als een nieuwe uitdaging waar uiteindelijk een oplossing voor komt. Het vergt soms alleen wat geduld. Wachten is niet echt een sterk punt van ons mensen, de tijd is in sommige situaties nog niet rijp en dan zit er niets anders op dan wachten.
Weet dat je niet alleen bent en vraag om hulp van mensen om je heen. Trap niet in de valkuil van je eigen overtuiging dat je het allemaal wel alleen kunt. Samen dingen delen, we doen het eigenlijk veel te weinig. Zet je trots opzij en vraag. Gedeelde smart is nog altijd halve smart.
Foto van schilderij bovenaan dit blog is privé eigendom en gemaakt door Nicole Schiffers
