Professional

Ik heb er al eerder over verteld, mijn oudste stiefzoon heeft een motivatie dingetje. Daar zijn we mee aan de slag gegaan. Als een soort olietankertje staat hij vast aan de grond. En Ewout en ik proberen hem samen bij de sturen in een richting zodat hij vooruit gaat. Dat vooruit gaan gaat nog niet zo lekker, dus nu zijn we aan het bijsturen. Dat gaat per millimeter, althans zo voelt het. Soms staan we zelfs stil. Op zo’n moment baal ik en word mijn geduld op de proef gesteld. Ik word er namelijk niet zo blij van.

Dus zie ik het nu als mijn ultieme levensles! Hoe ga ik om met ons olietankertje? Zelf is hij er duidelijk over. Afgelopen weekend was hij mee op verjaardagsvisite. Daar waar hij thuis normaal gesproken zo gesloten is en we alles uit hem moeten trekken, zit hij nu lekker op zijn praatstoel en vertelt honderd uit tegen mijn zus over zijn mogelijke toekomst. Kijkt hij me op een gegeven moment met zijn allerliefste charmante gezicht aan en zegt: “Ja Daan, ik weet het hoor! Ik ben professional in nietsdoen”. Vervolgens kijkt hij lachend naar mijn zus en zegt: “Ja, Daan kan er niet zo goed tegen als ik niks doe”.

Tja, wie van ons twee heeft nu een probleem?