Open hand
Tegenwoordig zie ik overal van die mooie tegelspreukwijsheden langskomen. Social Media staat er werkelijk bol van. En laat ik niet kinderachtig doen, het zijn natuurlijk ook prachtige waarheden. Daar waar ik, vroeger toen ik klein was, spreuken aan de muur in het huis van mijn tante of oma zag hangen, zie ik ze tegenwoordig vooral in cyberspace. Ik merk dat ze worden gedeeld alsof het een lieve lust is. Zelf maak ik mij er trouwens ook schuldig aan, ik deel regelmatig mooie spreuken die ik tegenkom. Het houdt me bezig.
Positieve teksten die moed of troost uitstralen. Zinnen die gevuld zijn met positieve woorden om positief te gaan denken. Zinnen die als warme zonnestralen onze wereld inschijnen om het een beetje warmer te maken. Onze leefwereld, steeds vaker wordt ze opgeschrikt door geweld, aanslagen en terreur. De narigheid slaat helaas steeds vaker om zich heen met zijn venijnige zweep.
Daarom lijken we het nodig te hebben om elkaar steeds meer te vullen met warme woorden van hoop, geloof en liefde. Het lijkt zo cliché maar in de saamhorigheid die we met elkaar voelen hebben we het zo nodig om elkaar te bemoedigen met liefdevolle woorden. Woorden die warmte brengen zodat we onszelf behaaglijk voelen. Woorden hebben zoveel kracht, het kan iemand maken of breken.
Een belangrijk woord in mijn persoonlijke leven is ‘loslaten’. Het los leren laten van een situatie, van een persoon of zelf van mijn eigen gevoel is een steeds terugkerend iets in mijn eigen leven. Leeftijd lijkt niet uit te maken, of ik nu een jonkie was of dat ik dik in de veertig ben, het is en blijft een heftig iets. Herkenbaar?
Loslaten, het lijkt zo op het eerste gezicht een onschuldig woord. Niets is echter minder waar. De pijn die blijkbaar bij dit woord hoort geeft mij vaak een gevoel van machteloosheid. Het gevoel hebben dat ik aan de zijlijn mee sta te kijken maar niet mee mag doen aan het spel. Het maakt dat ik het spel ervaar als een proces.
Laatst las ik een verhaal van een Nederlandse schrijfster. Haar woorden bleven hangen. Ze verwoorde het erg mooi, vond ik: Denk aan datgene wat je los zou willen laten. Denk het in je hand. Je houdt het vast door een vuist te maken. Als je vervolgens bedenkt dat je je hand openhoudt en de situatie op je hand legt, laat jij los. De situatie is er dan misschien nog wel want die ligt nog steeds op je hand maar toch is er wat veranderd. De sleutel ligt hem erin dat het weg kan doordat je het zelf niet meer krampachtig vasthoudt. Misschien blijft het nog even of wellicht nog een hele tijd daar op je hand zitten, misschien ook niet. Het lijkt of er niets is veranderd want je voelt de pijn nog steeds en de situatie lijkt onveranderd. Maar niets is minder waar. Doordat je er zelf voor hebt gekozen om het niet meer vast te houden in je vuist, is het vrij om weg te waaien. Dat zal uiteindelijk het grote verschil gaan maken.
Ik vind het een bijzondere benadering van het gegeven dat ik zelf steeds terug zie komen in mijn leven, steeds in een andere vorm. Het maakt uit wat ik er zelf mee doe, ik heb zelf een keuze. Ik ben geen tegelzetter die de situatie weg plamuurt onder verschillende tegels met prachtige spreuken. Nee, ik doorleef het in zijn volheid, ook op de momenten dat het minder gaat. Deze momenten mogen er ook zijn. Het zijn die momenten dat de zee ruw en onstuimig is door harde wind en jij in je eigen bootje zit en je kompas in het water lijkt te zijn gevallen. Het voelt alsof je alle kanten opgaat en je bootje voelt als een klein notendopje daar op die onnoemelijk grote zee en deint heel erg heen en weer. Als je dan vervolgens op enig moment beseft dat je niet om bent gevallen maar nog steeds rechtop in je bootje zit is dat het startpunt om te weer te gaan leren kijken en genieten van de mooie, kleine dingetjes van het leven. Je kompas blijkt ineens toch nog in je bootje te liggen en je kunt veilig de haven binnen varen. De eerste waterige zonnestralen na de storm verschijnen en vormen zich een weg door de wolken heen richting de aarde. Je vult jezelf met deze eerste warmte. Het gezegde ‘na regen komt zonneschijn’ wordt werkelijkheid.
