Moederdag

Moederdag blijft voor mij toch altijd een dag met gemengde gevoelens. Aan de ene kant vind ik het ieder jaar toch best een dingetje om weer met mijn neus op de feiten gedrukt te worden en onder ogen te zien dat ik een moeder heb die eigenlijk nooit naar me omgekeken heeft en dat nog steeds niet doet. Wiens schuld? Haar schuld, mijn schuld? Nu ik tweeënveertig jaar ben, wil ik geen vingers meer wijzigen. Het is gelopen zoals het is gelopen en dat is verdrietig genoeg voor alle partijen. Het gezin waar ik uitkom en als klein meisje opgroeide heeft flinke klappen te verduren gehad en dus ook ik.

Gelukkig is daar ook de andere kant van moederdag. Want ieder jaar met moederdag besef ik weer dat ik toch een geluksvogel ben en geniet ik van mijn kinderen. Zelfs dit jaar als mijn oudste dochter heeft bedacht dat ze mij om tien over zes ‘s morgens ontbijt op bed komt brengen. Klaarwakker omdat ze toch niet kon slapen, aldus de woorden van mijn oudste dochter wordt het volle felle licht aangedaan en geef ik een kreun terwijl ik met mijn hoofd onder mijn dekbed probeer te kruipen. Gelukkig mag ik na dit avontuur nog even slapen van dochterlief en sluipt ze even later stilletjes de slaapkamer weer uit.

Oudste heeft een mooi overzicht gemaakt van het afgelopen jaar met foto’s die ze van facebook heeft geplukt. En daar heeft ze dan leuke stukjes bij geschreven. Zo stelt ze bijvoorbeeld dat ze het te lang geleden vindt dat ik een blogpost heb geplaatst op mijn website. Vol verbazing lees ik haar aanmoediging om toch vooral door te gaan met schrijven met stukjes op mijn site. Hoe lief is dat! Ik geef haar een dikke knuffel terwijl ik bedenk hoe trots ik ben op mijn kids. Mijn eigen fantastische kuikens. Ze worden groot want de fase van de eigen gemaakte schoolwerkjes is voorbij. We zitten in de volgende fase. Dit is de fase dat ze hun eigen ik ontdekken en ze hun eigen keuzes proberen te maken. Ze worden groot, ik ben een trotse moeder.