Foto’s, wat vertellen ze echt?

Oude foto’s bekijken. Steeds maar weer met de neus in oude fotoboeken om ‘dat wat was’ op te slurpen. Is dit ‘met spijt kijken’ naar wat was of gaat het om de herinnering? Misschien is het niets van dit alles en gaat het om weemoedigheid?

Ik heb het hier over mijn eigen herinnering aan mijn jongste die jarenlang volledig opging in de wereld van onze oude gezinsfotoboeken. Koesterend bewaarde ze deze op haar slaapkamer in een kast waar zij ze ook regelmatig uit tevoorschijn haalde. Dit beeld snijdt nog steeds door mijn ziel. Ik zie haar zo weer, verdiept in haar eigen gedachten, op bed zitten met een open geslagen fotoboek. 

De, voor haar, zo dierbare foto’s omvatten een hele wereld. Het is de wereld van wat, voor haar, had kunnen zijn. Ik zie het verdriet dat haar van binnen verscheurd. 

Ik ken de foto’s in de oude boeken zelf ook maar al te goed. Blije gezichten die elkaar, op de plaatjes, vol vertrouwen aan lijken te kijken. Ze stralen zo op het eerste gezicht ontspannenheid uit. Het gekke is dat haar beleving totaal niet lijkt op de mijne. Voor mij is bijvoorbeeld het gevoel van de gebroken nachten van toen niet zichtbaar. Achter al die lachende gezichten zit nog een andere laag. Eentje die we niet vast hebben kunnen leggen op camera. Wie heeft er nu gelijk en wat is nu precies waarheid?

De kwetsbaarheid en de schrik over het uiteenvallen van mijn gezin begin 2005 is zie ik eveneens niet terug op de foto’s. Van het gevoel dat ik jarenlang, als een hamster rondjes bleef rennen in een looprad zonder vooruit te komen, is ook niets terug te zien. Ondanks niet zichtbaar was deze kwetsbaarheid er echter wel. Hij is er zelfs nog steeds. Ik draag hem mee in mijn hart en is, nog steeds, onzichtbaar voor de rest van de wereld. Niets van dit heb ik vast kunnen leggen op beeld. Plaatjes zijn daarom maar plaatjes in mijn belevingswereld.

Ik heb ze opgeslurpt, die momenten dat mijn meiden klein waren. Terugdenkend aan eind 2004, begin 2005 komt oude pijn weer even bovendrijven. Als kersverse alleenstaande ouder in je eentje voor je kinderen zorgen is best een dingetje. De vraag die steeds maar weer in mijn hoofd bleef rondspoken was: kan ik dit wel en kan ik dit alleen? En: zo hadden we dit niet afgesproken als gezin, dit is nooit de bedoeling geweest. Deze vragen wisselden zich af met het gevoel dat er altijd weer momenten kwamen dat het weer wat beter ging en ik zeker wist: Ja, ik kan dit!

Het zweet stond me vaak op de rug wanneer ik dingen voor het eerst met mijn meisjes ondernam. Achteraf gaf het me altijd een voldaan en blij gevoel. Dat maakte me trots op ons! Liefdevol denk ik terug aan deze momenten.

Mijn kuikentjes waren er meer wel dan niet. De vakantiemomenten die ze wel met hun vader hadden staan me echter nog goed voor de geest. Nou ja, meer het gevoel dan. Ik weet nog zo goed dat ik, als zo’n vakantie er bijna opzat, dacht: ‘morgen komen ze thuis, mijn kinderen!’ Ongedurig wachtte ik vervolgens zo’n moment af. Eén of twee weken gescheiden van mijn meisjes voelde voor mij echt heel lang, ik miste gewoon mijn kleine mensjes. Het idee dat ze het fijn hadden bij hun vader hield me op de been. Ik kon ze al bijna in mijn armen voelen wanneer hun vakantie met hun ‘paps’ er bijna opzat.

Weer bij elkaar zijn voelde altijd weer als een feestje. We knuffelden, kletsten, keken samen een film, lazen samen een boek en knuffelden daarna nog meer. Ja, ook het 1000 keer ‘mama!’ horen ben ik niet vergeten en was ook altijd weer even wennen. 

Knuffelen en gewoon blij zijn dat we weer samen waren voelde voor mij altijd weer als compleet en heel. De eenvoud hiervan voelde altijd als heel verfrissend. Ook in de complexere momenten wanneer het bijvoorbeeld weer even wennen was bij ‘mama thuis.’

Daar waar ik later, samen met mijn lief, omringt werd door een wirwar aan kids staan me zeker ook nog de weekenden voor de geest van voor die tijd. De weekenden dat ik samen met mijn meiden kletste, danste, speelde en op de bank hing. Dit is exact wat ik voor me zag toen mijn jongste nog een baby was. Zo gewoon, zo universeel en tegelijk ook zo bijzonder. Het zijn deze momenten waarvan ik achteraf besef hoe bijzonder ze waren. Dat gevoel heb ik nooit kunnen vangen in een plaatje, dit kan ik je alleen maar overbrengen door het in woorden te vatten.